Kolorowy napis z ideogramami: Świat Nei Jia

NR 5 (STYCZEŃ 1999)



Spis treści
  1. Wstęp.
  2. Prezentacja styli

  3. Zasady aktywności stylu Xing Yi Quan.
    Viet Tai Chi .
    Historia systemu Modliszki - Tang Lang Men.
  4. Komunikat Polskiego Zrzeszenia Viet Vo Dao .
  5. Chi Kung

  6. Osiem Kawałków Brokatu - Pa Tuan Chin (część 2).
  7. Początek drogi

  8. Długa forma stylu Yang Taijiquan.
  9. Nowości wydawnicze
  10. Wywiad z Tomaszem Nowakowskim (cz.1) .
  11. Historie prawdziwe, legendy i baśnie

  12. Opowiadania Tao: Szalony król.
Powrót do strony głównej.


Wstęp

Witamy w nowym roku działania Internetowego Magazynu "Świat Nei Jia". Pomału wzrasta liczba ekspertów współpracujących z nami. Mamy nadzieję, że w nadchodzących miesiącach będzie ich jeszcze więcej.

Przy okazji informujemy, że jeżeli artykuł ukazujący się u nas, opatrzony jest tylko podpisem autora, to znaczy, że mamy jego bezpośrednią zgodę na opublikowanie go. W innych wypadkach posiadamy zgodę redakcji czasopism, na wykorzystanie ich materiałów. Wtedy przy artykule podana jest nazwa magazynu (np. "Shaolin" lub ""Han Wei WuShu Newsletter").

W najbliższych tygodniach na naszych stronach zostanie umieszczona ankieta, której celem będzie poznanie Waszego zdania na temat "Świata Nei Jia". Jeżeli pragniecie aby ten magazyn był lepszy i chcecie znajdować w nim dokładnie to co Was interesuje, wypełnijcie ją szczerze i dokładnie. Tylko w ten sposób dowiemy się jak nas oceniacie i czego od nas oczekujecie.

Ostatnio występują niewielkie opóźnienia w ukazywaniu się magazynu, dlatego lepiej zaglądajcie do nas pod koniec danego miesiąca (w którym ma wyjść numer) niż na jego początku.

Powrót do spisu treści


Prezentacja styli

ZASADY AKTYWNOŚCI STYLU XING YI QUAN
Sławomir Milczarek

Xing yi quan czyli "pięść formy i woli" jest jednym z najpopularniejszych systemów chińskiego kung fu na całym świecie. Nazwa systemu podkreśla, że ""forma to wygląd a wykorzystanie to wola, serce i wola są w środku a ciało, ręce i nogi formują zewnętrze", wewnętrzna wola i zewnętrzna forma zespalają się na wysokim stopniu.
Główne zasady aktywności ruchowej xing yi quan to: głowa czubkiem skierowana do góry, prosta szyja, łokcie i nadgarstki opuszczone, pięści zaciśnięte, klatka piersiowa schowana, postawy stabilne. Wymaga się aby "łokcie nie opuszczały żeber, dłonie serca", "poruszaj się płynnie, opuszczaj stopę jakbyś zapuszczał korzenie".
Aby prawidłowo ćwiczyć a w konsekwencji osiągnąć mistrzostwo w xing yi quan musimy poznać a następnie przestrzegać w ćwiczeniu ośmiu podstaw xing yi, dziewięciu ekstraktów i sześciu kombinacji.

Mistrz Yan Chengde technika heng quan

Osiem podstaw xing yi quan możemy przedstawić następująco:

1.Nacisk - Ważne punkty głowa, język, dłonie.
Głowa: Głowa jest "centrum dowodzenia" całego ciała. Kiedy głowa jest uniesiona energia qi może swobodnie przepływać wzdłuż pleców aż po czubek głowy. Jest to bardzo korzystne dla zdrowia.
Język: Kiedy następuje nacisk ku górze na podniebienie to język pomaga w przepływie qi na dół do dan tien. Język pracuje jako "zwrotnica" a ślina jako przewodnik. Przestrzeganie tych warunków pozwala kontrolować pragnienie.
Dłonie: Kiedy naciskamy na zewnątrz w odpowiedniej pozycji dłonie pomagają qi przepłynąć do pozostałych części ciała. Pomagają także zwiększyć siłę ramion.

2.Cofnięcie - Ważne punkty barki, ręce, zęby.
Barki: Wysunięcie w przód barków powoduje, że przód klatki piersiowej pozostaje "pusty" a siła "spływa" do łokci.
Ręce: Ręce i stopy działają jednocześnie. Ręce i ramiona są zrelaksowane. Stopy, talia i plecy działają zgodnie.
Zęby: Zęby i podbródek opuszczone tak, że wiązadła i kości są zwarte (napięte).

3. Zaokrąglenie: Ważne punkty plecy, klatka piersiowa, ręce.
Plecy: Plecy są lekko zaokrąglone, zrelaksowane i gotowe.
Klatka piersiowa: Klatka piersiowa jest lekko zaokrąglona (wklęsła) tak aby wydatkować pełną siłę kiedy będzie potrzebna.
Ręce: Ręce powinny być zaokrąglone i luźne tak aby czuć qi.

4.Wrażliwość - Ważne punkty oczy, serce, ręce.
Oczy: Oczy jak wrażliwe sensory dostarczają wiadomości o przeciwniku. Powinieneś być pewny siebie i dziki.
Serce: Serce kontroluje umysł tak więc twoje serce może ci pomóc lub zniszczyć cię. Serce powinno podpowiadać ci jak zareagować w krytycznej sytuacji.
Ręce: Ręce są czułe i wrażliwe tak aby szybko zareagować w każdej sytuacji. Ręce podążają za oczami.

5. Zasoby - Ważne punkty dan tien, oddech, ramiona.
Dan tien: Dan tien jest wypełniony przez qi, jest zbiornikiem energii życia.
Oddech: Prawidłowy oddech daje wiele korzyści dla zdrowia.
Ramiona: Ramiona w odpowiedniej pozycji buduje siłę i wytrzymałość.

6. Opuszczenie - Ważne punkty qi, barki, łokcie.
Qi: Opuszczenie qi do dan tien pomaga ciału być mocniejszym, zapobiega wielu chorobom.
Barki: Opuszczone barki powodują większe zrelaksowanie i wzrost siły jest to związane z lekkim wysunięciem barków w przód.
Łokcie: Opuszczone łokcie chronią żebra.

7. Ugięcie - Ważne punkty łokcie, nadgarstki, kolana.
Łokcie: Łokcie są ugięte i pełne energii. Odpowiedni kąt ugięcia łokci pozwala na pełny przepływ qi.
Nadgarstki: Ugięcie nadgarstków pozwala na lepszy przepływ qi.
Kolana: Ugięcie kolan powoduje, że cykl siły może być pełny.

8 Wyprostowanie - Ważne punkty szyja, kręgosłup, kolana.
Szyja: Wyprostowana szyja powoduje, że głowa idzie do góry i energia może płynąć do czubka głowy.
Kręgosłup: Przy wyprostowanym kręgosłupie qi może swobodnie płynąć.
Kolana: Przy wyprostowanych naturalnie i prawidłowo zakorzenionych kolanach możemy poczuć siłę qi.

Mistrz Yan Chengde technika pi quan

Następnym etapem podczas treningu xing yi quan jest przestrzeganie dziewięciu ekstraktów (esencji). Etap ten ćwiczymy także podczas ćwiczeń stania.

Dziewięć ekstraktów to:
Ciało: nie może być pochylone w żadną stronę, powinno być proste.
Barki: powinny być opuszczone. Siła z barków przechodzi do rąk.
Ramiona: lewe ramię jest wyciągnięte w przód, prawe blisko żeber.
Ręce: prawa dłoń blisko dan tien, lewa na poziomie klatki piersiowej, obie dłońmi skierowane lekko w dół.
Palce: palce nie stykają się są lekko ugięte, kciuk odwiedziony w bok.
Nogi: lewa noga znajduje się z przodu, prawa znajduje się za lewą. Nogi lekko ugięte.
Stopy: palce stopy nogi z przodu skierowane w przód, stopa nogi z tyłu skręcona pod kątem 45 stopni. Odległość między stopami zależy od wzrostu ćwiczącego.
Język: język zwinięty tak aby energia qi była mocna. Mięśnie twarzy jak stal.
Biodra: biodra skierowane lekko do przodu tak aby qi mogła popłynąć do kończyn w innym przypadku qi może być rozproszona po całym ciele.
Kolejnym punktem w treningu xing yi quan jest przestrzeganie sześciu kombinacji (trzech zewnętrznych kombinacji wai san he i trzech wewnętrznych kombinacji - nei san he).
Trzy zewnętrzne kombinacje to barki / biodra; łokcie / kolana; dłonie / stopy.
Trzy wewnętrzne kombinacje to serce / umysł; umysł / energia qi; energia qi / siła.

Trzy zewnętrzne kombinacje możemy rozumieć następująco:
Barki (yang) - barki są przeciwieństwem bioder,
Biodra (yin) - skręcenie talii kreuje większą siłę,
Łokcie (yang) - łokcie i kolana działając jednocześnie powodują zwiększenie siły wykonywanej techniki,
Kolana (yin) - jeśli łokcie są szerzej niż kolana następuje utrata siły,
Dłonie (yang) - dłonie i stopy poruszają się razem aby osiągnąć większą szybkość i siłę,
Stopy (yin) - używane są w kombinacjach z dłońmi.

Trzy wewnętrzne kombinacje możemy rozumieć następująco:
Serce / umysł.
Umysł są centrum każdej akcji. Jeżeli chcesz zabić przeciwnika twoje serce powinno być zimne jak lód.
Umysł / energia qi.
Qi jest kierowana w ciele poprzez koncentrację umysłu.
Energia qi / siła.
Dzięki qi mięśnie i kości zdolne są wyprodukować ogromną siłę zwaną qi gong.

Mistrz Yan Chengde technika beng quan

Xing yi quan jest dynamicznym i praktycznym systemem realnej walki. Cała siła pochodzi z dan tien. Dla lepszego zrozumienia pracy ciała w xing yi istotne jest zaznajomienie się z teorią sześciu kształtów ciała. Sześć kształtów ciała możemy przedstawić następująco:
1. Nogi koguta
2. Ciało smoka
3. Szpony orła
4. Barki niedźwiedzia
5. Uścisk tygrysa
6. Dźwięk jak grzmot
W xing yi quan używamy lekkich a jednocześnie mocnych i zmiennych nóg koguta i nieposkromionej siły ciała smoka. Kombinacji pochłaniającej, miażdżącej siły niedźwiedzich barków oraz przechwytujących i rozrywających szponów orła i łap tygrysa. Ciało powinno być wyprostowane raczej lekko pochylone do przodu niż odchylone do tyłu. Wydalany oddech jest jak dźwięk grzmotu. Sześć kształtów ciała używamy a kombinacji z siedmioma gwiazdami.
Siedem gwiazd to nic innego jak użycie siedmiu części ciała w walce tzn. głowy, barków, łokci, dłoni, bioder, kolan i stóp.
Wymienione aspekty teorii xing yi quan są w dużej części również spotykane w innych systemach kung fu jak choćby systemie Modliszki (Tang Lang Men). Idealnie w obu systemach tang lang quan i xing yi quan pokrywa się teoria siedmiu gwiazd.

Powrót do spisu treści



Prezentacja styli

VIET TAI CHI

Truong - Dung Tien Ryszard Jóźwiak
Przedstawiciel World Federation Viet Tai Chi

Aby lepiej zrozumieć sens powstania VTC , musimy przyjrzeć się historii International Viet Vo Dao. IVVD powstała w 1972 roku z inicjatywy mistrza Phan Hoang. Światowa Federacja VVD skupiła w sobie wiele sztuk walki z Wietnamu, dzięki czemu jej program szkoleniowy jest bardzo bogaty i ciekawy. Każdy system czy sztuka walki posiada w swoim programie część wiedzy dotyczącej rozwoju energii wewnętrznej Noi Cong. Mistrz Phan Hoang będąc praktykiem i ekspertem kilku szkół Vo Thuat postanowił zebrać doświadczenia wielu pokoleń w jedną całość.
Swoją pracę ukończył na początku lat 90 - tych. Pierwszy raz oficjalnie przedstawił koncepcję i techniki VTC na stażu z okazji XX-lecia IVVD w Kanadzie. Pamiętać należy, że VTC jest głównie systemem zdrowotnym ( analogicznie jak obecnie traktowane jest Tai Chi ).Myślę, że najpełniejszy obraz VTC będzie mógł przedstawić sam twórca systemu, mistrz Phan Hoang. Pozwoliłem sobie skorzystać z materiałów autora m.in z ksiązki wydanej w Kanadzie w 1995 r pt. " Viet Tai Chi - the power of quietness" oraz broszur wydanych przez World Federation Viet Tai Chi.

1. Znaczenie nazwy Viet Tai Chi.

VIET - (podążać) , TAI - rozwój, kultywacja, CHI - energia życia

VIET TAI CHI jest uproszczeniem nazwy VIET CHI QUYEN stanowiącej gałąź dziedziny określanej jako VIET CHI DAO stworzonej przez Mistrza Phan Hoang.

Techniki VTC są bardzo bogate. Opierają się na głównych formacjach Quyen ( formach ).

1 - HUNG QUYEN - formy dynamiczne
2 - NHU QUYEN - formy miękkie
3 - TINH QUYEN - formy spokojne

Lista głównych, programowych Quyen
 
TINH QUYEN 
formy spokojne 
NHU QUYEN
formy miękkie
HUNG QUYEN
formy dynamiczne 
 
1 - Dai Lao  1 - Le Bo 
uklon 
1 - Loi Ho
grzmiący tygrys
2 - Huu Vo 2 - Khiem Long 
szlachetny smok 
2 - Thien Long 
3 - Tuyet Phong  3 - Van Ba 
chmury i fale
3 - Phi Dieu 
lecący żuraw 
4 - Khai Hoat 4 - Tu Dieu 
ruch 4 meridianów 
- Toa Cong - w poz. siedzącej 
- Hanh Cong - w chodzeniu 
- Ngoa Cong - w medytacji 
4 - Than Xa 
boski wąż 
5 - Truong Mien  5 - Ngu Bo
5 meridianów
5 - Thach Hau 
małpa z marmuru 
6 - Minh Khong 6 - Luc Dieu 
6 cudownych połączeń 
6 - Kim Loc 
jeleń 
7 - Van Phap  7 - Tinh Mat 
źródło tajemnicy
7 - Sinh Lo 
uczeń 
8 - Tinh Cau  8 - Bat Khi 
8 witalnych fluidów
8 - Khai Mon 
otwarcie drzwi 
9 - Tue Tinh 9 - Tue Mon 
drzwi do poznania wiedzy 
9 - Mat Mon 
sekretne drzwi
10 - Ngoc Dinh  10 - Bat Nha 
mantra 
10 -Dai Bi 
wielka litość 

Oprócz standardowych Quyen istnieją także CHIEU ( sekwencje ) DAC DI (techniki specjalne) m.in. sekret 9 stóp, sekret 9 rąk. W programie nauczania można wybrać kilka Quyen, ktore najbardziej odpowiadają danej osobie. Na wyższym poziomie nauczania występują techniki z bronią m.in. szablą i kijem.

Aby lepiej zrozumieć cel i istotę treningu VTC, mistrz Phan Hoang nakreślił koncepcję 3 głównych kierunków uprawiania swojej sztuki .
Każdy Quyen odpowiada 9 poziomom perfekcji (CUU DOAN).
Z kolei każdy z nich odnosi się do innej formacji :
1 - QUANG LO - forma otwarta dla wszystkich
2 - SU LO - formowanie mistrzów
3 - THUONG LO - specjalizacja

2. Symbol Viet Tai Chi
Dieu Chuong VTC
 
Podobnie jak w Viet Vo Dao zewnętrzną część symbolu stanowi koło , które oznacza zgodnie z filozofią taoistyczną wszechświat, nieskończoność. Na kole czarnymi punktami oznaczonych jest 12 meridianów - 12 kinh. W koło Am - Duong woisane są trzy 'fale". Każda z nich (łącznie z kolorami) oznaczają 
niebieski - dobroć 
zielony - wytrwałość, nadzieję 
czerwony - odwagę walkę
symbol

..."Viet Tai Chi nie można zakwalifikować jako sztukę walki.. VTC jest połączeniem ćwiczenia fizycznego z technikami oddechowymi i innymi sposobami kumulowania energii wewnętrznej. W wielu dyscyplinach tego typu techniki trzymane są w sekrecie. Jest również odzwierciedleniem połączenia najnowszych osiągnięć w dziedzinie nauki z tradycyjnymi metodamim terapeutycznymi. Mistrz Phan Hoang opracował VTC po ponad 30 letnim okresie praktyki w tym 8 latach intensywnej medytacji. Jego metoda znajduje się na skrzyżowaniu sztuk walki i metod terapeutycznych, mających na celu poprawę zdrowia fizycznego i psychicznego. Jest jak róża rosnąca na śniegu, Feniks odradzający się ze swych popiołów"....

...." Odrębność VTC polega na tym, że każdy ruch można wykonywać oddzielnie od reszty, odpowiada on konkretnemu meridianowi i cyklowi oddychania. Każdy Quyen można wykonywać powoli - w celu uzyskania wewnętrznego spokoju lub dynamicznie w celu pobudzenia organizmu. Każdy ruch stanowi podporę psychiczną myśli filozoficznej lub główną ideę. W ten sposób kultura ciała i rozwój umysłowy są rozwijane w odpowiedniej harmonii"...

" Viet Tai Chi jest Sztuką Lepszego Bycia, Drogą Człowieka Wolnego i Szczęśliwego " .

Powrót do spisu treści


HISTORIA SYSTEMU MODLISZKI - TANG LANG MEN
Sławomir Milczarek

Modliszka jest stworzeniem godnym uwagi. Niesamowita szybkość reakcji oraz nieprawdopodobna wręcz siła przednich odnóży tego owada stała się inspiracją do opracowania technik walki na podobieństwo jej ruchów.

Mówimy, że system Modliszki jest klasyfikowany jako "styl walki naśladowczej" (styl naśladujący ruchy owada). Jednakże tang lang quan nie jest stylem walki naśladowczej. To dlatego, że wziął za motto waleczny duch modliszki, a nie naśladownictwo jej ruchów.

System Modliszki powstał w prowincji Shandong (Szantung). Nazwa Shandong oznacza "na wschód od gór", w odniesieniu do gór leżących na terytorium prowincji Shanxi i Henan. Przed zjednoczeniem Chin i powstaniem cesarstwa pierwsze ośrodki władzy, a także kultury i życia duchowego Chin znajdowały się właśnie w prowincji Shandong.

Grupa polskich instruktorów z mistrzem Yu Tiancheng 
przed grobem Wang Langa (twórcy systemu Modliszki)

Shandong obejmuje rozległą równinę, po której płynie ku morzu Żółta Rzeka (huang he). Pośrodku prowincji wznoszą się stare góry, które niegdyś utworzyły Półwysep Szantung. Góry te zawsze stanowiły przeszkodę dla Żółtej Rzeki "zmuszając" ją do płynięcia to na południe to na północ. Na obszarze rozległych bagien rzeka przecina Kanał Cesarski i kieruje się na północ omijając stolice prowincji Jinan. Dalej tworzy rozległą deltę wpadając w końcu do Zatoki Bohai, nad którą leży główny port prowincji Yantai (dawniej nazywany Zhifu).

Yantai, portowe miasto położone na półwyspie otoczonym z trzech stron przez wody Morza Żółtego i Zatoki Bohai. To tutaj przez wiele lat rozwijał się system Modliszki. Prowincję Shandong nazywano w przeszłości Lu lub Qilu, dlatego że na terenie znajdowały się dwa królestwa Qi i Lu. Legenda mówi, że pewnego dnia w okresie Wiosen i Jesieni (770 - 476 r. p.n.e.) król Zhuang Gong z królestwa Qi podróżował powozem przez swoje terytorium. Nagle jego powóz zatrzymał się, gdyż woźnica na drodze zobaczył modliszkę (którą w Chinach otacza się czcią), Zhuang Gong wysiadł z powozu i ostrożnie z szacunkiem przeniósł modliszkę na trawę. To zdarzenie zainspirowało go do opracowania broni, której ostrze wzorowane jest na przednich odnóżach owada. Żołnierzy uzbrojonych w tę broń nazywano "modliszkowymi żołnierzami". Około 1630 roku naszej ery chiński mistrz sztuk walki Wang Lang zainspirowany tą legendą opracował styl walki znany jako tang lang quan.

Mistrz Yu Tiancheng z grupą polskich uczniów 
przed pomnikiem Wang Langa (Yuqi)

Inna opowieść mówi, że twórcą systemu tang lang quan był opat drugiej generacji buddyjskiego klasztoru Huayansi, Shang Shan Xiahe. Jest to imię buddyjskie uzyskiwane po zostaniu mnichem. Jego imię świeckie brzmiało Yuqi. Żył on w latach 1609 - 1702. Jednakże zgodnie z powszechnym mniemaniem i dostępną literaturą, styl Modliszki został stworzony przez człowieka o imieniu Wang Lang. Jak to więc w końcu było?

Otóż Yuqi był przywódcą ludowego powstania przeciw Mandżurom (dynastia Qing), gdy więc powstanie upadło, musiał ukryć się w jednej ze wsi w górach Laoshan ("Stara Góra" - wysokość 1133 m). Odkryli go tam jednak żołnierze mandżurscy, co zmusiło go do szukania schronienia w pobliskiej świątyni Huayansi. Tamtejszy przeor przyjął go, a dla bezpieczeństwa, skropiono mu twarz wrzątkiem, tak by go nikt nie mógł rozpoznać. Później Yuqi został prawdziwym mnichem i stworzył system Modliszki. Kontaktował się jednak cały czas z przybywającymi z różnych stron przywódcami chłopskich rebeliantów. Znakiem rozpoznawczym był zwitek papieru, na którego obu stronach napisane było buddyjskie imię - Shang Shan Xiahe. Papier ten po zwinięciu powodował, że znaki Shang i Xia pokrywały się co dawało znak Wang. Stąd też Yuqi sam siebie nazywał Wang. Mówił też o sobie, że jego imię brzmi Deyizi, a pseudonim Qian Sisan. Znak czytany jako Qian wraz ze znakiem Yi czytany jest jako Wang. Znak De znaczy "dodać jedynkę" lub dodać znak " - ", natomiast Zi - syn, chłopak to inaczej Lang. Stąd też całkowite imię Wang Lang.

Przywódcy rebelianccy, by uniknąć wymieniania imienia Yuqi mówili, że idą uczyć się stylu Modliszki od Wang Langa.

Historię tę można usłyszeć od taoistycznych mnichów z gór Laoshan. Jest to chyba najbardziej prawdopodobna wersja powstania systemu Modliszki, gdyż w górach Laoshan znajduje się grób Yuqi oraz ustawiony jest pomnik ku jego pamięci. Na podstawie istniejących materiałów możemy jednak, moment powstania stylu tang lang quan przesunąć do czasów północnej dynastii Song (960 - 1127 r.). Fu Ju, przeor klasztoru Shaolin trzykrotnie rozesłał zaproszenie do mistrzów osiemnastu stylów, wywodzących się z kręgów wojskowych, aby zebrali się w klasztorze i wymienili swoje techniki. Po spotkaniu wszystkie najlepsze cechy spisano w formie książki - "Shaolin Quan Pu" - Modliszka pokonująca wroga. Można prześledzić, że w tamtych czasach wojenna taktyka Wang Langa obejmowała już listę osiemnastu mistrzów. W podręcznikach poświęconych sztuce walki nietrudno dostrzec cechy 17 stylów wchodzących w skład stylu Modliszki. W czasach Wang Langa mówiło się jednak, że modliszka pokonuje wrogów, nie wykazując jej cech charakterystycznych. Powód jest prosty: w podręcznikach opisujących qi xing tang lang quan zarejestrowano proces powstawania stylu. Podręcznik Fu Ju wchłonął już cechy innych 17 stylów oraz zsyntetyzował techniki modliszki.

Spotkałem się także z poglądem, że pierwszy cesarz dynastii Song Czao Kuangjin zakazał publikacji o tang lang quan, gdyż wcześniej pokonany został przez ćwiczącego Modliszkę.

Najpopularniejsza wersja powstania systemu Modliszki mówi, że jego twórcą był mistrz kung fu Wang Lang. Wang Lang uczył się kung fu w klasztorze Shaolin. Pewnego dnia zmierzył się z mistrzem stylu tongbei quan Dan Tong. Nie mógł go jednak pokonać. (Niektóre źródła podają, że Wang Lang został pokonany przez opata klasztoru Laoshan.) Podczas samotnego pobytu w górach Wang Lang zaobserwował modliszkę walczącą z cykadą. Cykada choć większa w walce nie miała żadnych szans. Zafascynowało to Wang Langa, złapał modliszkę i zaniósł do klasztoru. Obserwując ruchy przednich odnóży owada adaptował je do znanych sobie technik, po trzech latach opracował podstawy systemy Modliszki na tyle dobrze, że był w stanie pokonać opata klasztoru.

Ale jak było naprawdę trudno powiedzieć, być może, istniało dwóch ludzi nazwisku Wang Lang. Pierwszy żył w czasach dynastii Song, drugi na przełomie dynastii Ming i Qing. Ten drugi na podstawie odnalezionych zapisków pierwszego opracował system tang lang quan.

Widać natomiast, że qi xing tang lang quan jest wielkim osiągnięciem zespalającym techniki siedemnastu stylów i techniki modliszki, więc w podręczniku Shaolin Quan Pu ponownie się o nim nie wspomina. W ten sposób tak zawęża się okres powstania stylu tang lang quan. Potrzebne są jednak dodatkowe badania tekstów historycznych, aby móc określić dokładną datę powstania stylu.

W systemie tang lang quan, który rozwija się aż do dzisiaj ukształtowało się wiele stylów i szkół. Istnieje też część północna i południowa. Południowa szkoła uformowała się dosyć późno. Została utworzona za czasów dynastii Qing przez pochodzącego z Guangdongu Zhou Yanana. Jej cechy charakterystyczne: nan pai (odmiana południowa) dają się prześledzić od samego źródła. Istnieją zhou jia tang lang (styl rodziny Zhou), mi jia tang lang (styl rodziny Mi) i inne.

Północna grupa dzieli się głównie na trzy wielkie style: qi xing, mei hua, liu he. Najstarszą odmianą (lao jia zi) jest qi xing tang lang quan. Styl ten był bazą dla innych odmian. Chociaż wszystkie pochodzą od jednej szkoły mają swoje oryginalne cechy.

Obecnie można wymienić następujące style (odmiany) Modliszki:

1. Siedmiogwiezdna Modliszka (qi xing tang lang quan) zwana także Modliszka Lohan, Boks Modliszki Buddyjskiego Wojownika, Boks Modliszki Arhata.

2. Modliszka Kwiatu Śliwy (mei hua tang lang quan) zwana także Modliszka Taiji Kwiatu Śliwy (taiji mei hua tang lang quan)

3. Modliszka Sześciu Kombinacji (liuhe tang lang quan) zwana także Boks Modliszki Konia i Małpy lub ruan tang lang (miękka modliszka)

4. Modliszka Arhata

5. Modliszka jingang (vajra - wojownik buddyjski)

6. Modliszka nizong

7. Modliszka Błyszczącej Deski (guangban tang lang quan)

8. Modliszka Ośmiu trygramów (bagua tang lang quan)

9. Modliszka Kaczki Mandarynki (yuan yang tang lang quan)

10. Modliszka Ośmiu Kroków (ba bu tang lang quan)

11. Modliszka Nefrytowego Pierścienia (yuhuan tang lang)

12. Modliszka Twardo-Miękka (yingman tang lang quan)

13. Modliszka Przewracającej Dłoni (shuaishou tang lang quan)

14. Styl Sztywnej Modliszki

15. Modliszka Sekretnych Drzwi / Sekretnej Rodziny (mimen tang lang quan / mijia tang lang quan)

16. Modliszka Dotykania Brwi (momei tang lang quan)

17. Modliszka Ręki Sztyletu

18. Modliszka o Płaskim Grzbiecie

Spadkobiercą Wang Langa w pierwszej generacji systemu został taoista Sheng Xiao. W rzeczywistości nie mógł być on taoistą (powszechnie się tak uważa), lecz z pewnością był mnichem buddyjskim ( gdyż Sheng Xiao to tylko imię - brakuje nazwiska co jest charakterystyczne dla mnichów buddyjskich ). Choć Sheng Xiao uznawany jest za spadkobiercę systemu, jaki stworzył Wang Lang, nie mógł być jego osobistym uczniem. Jeśli przyjmiemy, że przeciętna długość życia wynosi 80 lat, a mistrz przyjmował ucznia w sile wieku, to i tak kilkadziesiąt lat dzieli żywoty obu mistrzów. Prawdopodobnie styl rozwijał się tylko wśród murów klasztornych do czasów pojawienia się Sheng Xiao.

Następcą mistrza Sheng Xiao został mistrz Li Zhizhan ( Lee Sam Tsien ), który miał dwóch uczniów, swojego bratanka Li Taibao i Wang Yongchun. Mistrz Li Zhizhan zwany Li Kuaishou (Li Szybka Ręka) pochodził z rodzinnej wioski w powiecie Pingdu z prowincji Shandong. Pewnego dnia wszedł do szkoły chang quan gdzie mistrzem był 22 letni Wang Yongchun (1854 - 1926). Widząc umiejętności Wanga mistrz Li wyśmiał go. Urażony Wang Yongchun wyzwał go do walki. Mistrz Li Zhizhan z łatwością trzykrotnie powalił młodego mistrza chang quan na ziemię. Wang Yongchun uznał swoją porażkę i pokornie na kolanach poprosił o przyjęcie go na ucznia. Przez trzy lata Li Zhizhan mieszkał w domu Wanga i uczył go stylu qi xing tang lang quan. Mistrz Li Zhizhan jest czasami utożsamiany z mistrzem Li Bingxiao, jeśli fakt ten byłby prawdziwy to potwierdzałoby to, że system Modliszki ma jeden wspólny pierwowzór.

Niektóre źródła uznają właśnie mistrza Wang Yongchun za twórcę Siedmiogwiezdnej Modliszki. Wang Yongchun w czasach dynastii Qing był jednym z ostatnich ke wu ju czyli instruktorów wojskowych z dynastii Ming. Pochodził z Fushan (prowincja Szantung), w wieku 15-16 lat uczył się długiej pięści od taoisty Li, później uczył się didang quan z Wendeng. W 14 panowania cesarza Guangxu rozpoczął naukę Modliszki od mistrza Li Zhizhana. Wang połączył uderzenie siedmiu gwiazd z krokami i zahaczeniami z technikami z chang quan i didang quan tworząc odrębny styl. Wykorzystał rodzinny znak - herb de kui tang i nazwał swój styl qi xing tang lang quan.

Przy czym kui jest najważniejszą gwiazdą w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy. Ciało jest siedmioma gwiazdami z czego głowa jest właśnie kui. Kroki są ustawione zgodnie z kierunkami gwiazd w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy.

Najlepszym uczniem i spadkobiercą mistrza Wang Yongchun został mistrz Fan Xudong. Mistrz Fan Xudong był bogatym kupcem jedwabiu mieszkał w należącej do rodziny Fan rezydencji Da Hai Yang (Wielkie Morze Yang) w Yantai.

Był postawnym mężczyzną ważył około 120 kilogramów, nazywano go Fan Olbrzym ponieważ jako kupiec jedwabiu był bardzo bogaty, kung fu nauczał dla przyjemności. Około 1875 roku mistrz Fan wziął udział w turnieju wolnej walki na Syberii gdzie pokonał wszystkich swoich przeciwników. Mistrz Fan Xudong zyskał duży rozgłos kiedy to pewnego dnia przechodząc przez łąkę został zaatakowany przez dwa byki. Pierwszego złapał za rogi następnie uderzeniem ręki złamał mu kark, drugiego zabił kopnięciem w brzuch. Zwykle salą mistrza Fana zarządzał jego uczeń Yang Weixin. Oprócz niego jeszcze trzech uczniów mistrza Fan Xudong zdobyło sławę byli to Guo Jialu, Lin Jingshan i Luo Guangyu.

Mistrz Lin Jingshan

Mistrz Lin Jingshan urodził się rankiem 4 października 1885 roku w wiosce Jiangtuan, powiat Laiyang, miasto Yantai. Zmarł 1 czerwca 1971 w szpitalu miasteczka Jiangtuan, mając 86 lat.

Gdy Lin Jingshan miał 25 lat starszy uczeń Yang Weixin wdał się w bójkę z konkurencyjną szkołą Modliszki Kwiatu Śliwy, w jej wyniku dwóch uczniów tej szkoły poniosło śmierć. Tylko dzięki znajomościom i pieniądzom mistrza Fan Xudonga Yang Weixin spędził jeden rok w więzieniu, następnie wyjechał do Szanghaju. Z tego też powodu mistrz Fan Xudong przekazał zarządzanie salą i nauczanie uczniów mistrzowi Lin.

Mistrz Luo Guangyu

Drugim słynnym uczniem mistrza Fan Xudonga był Luo Guangyu, który urodził się w 1888 roku w Yantai. W 1906 roku rozpoczął naukę qi xing tang lang quan. U mistrza Fan uczył się przez 7 lat. Luo Guangyu z zawodu był szewcem. Ale to nie przynosiło specjalnych dochodów, mistrz Fan Xudong pomógł mu wyjechać do Szanghaju, aby tam prowadził zajęcia stylu Siedmiogwiezdnej Modliszki. Luo Guangyu wyjechał z Yantai w 1913 roku. W Szanghaju został głównym instruktorem kung fu w Stowarzyszeniu Atletycznym Jing Wu. W 1932 roku mistrz Luo Guangyu wyjechał do Hongkongu, gdzie również prowadził zajęcia w tamtejszym oddziale Stowarzyszenia Jing Wu. Mistrz Luo uznawany jest za jednego z trzech najlepszych nauczycieli tego Stowarzyszenia. Według Chińskiej Encyklopedii Wushu Luo Guangyu powrócił do Szanghaju w 1942 roku gdzie dwa lata później zmarł. Najbardziej znanym uczniem (co w cale nie oznacza, że najlepszym) mistrza Luo w Hong Kongu był Huang Hanxun (w dialekcie kantońskim Wong Hon Fun) zwany "Królem Modliszki". Uczył się on około 8 lat i w wieku około 20 lat został wysłany do Macau aby tam popularyzować styl Modliszki. Niestety zmienił on wiele z tego co zdążył nauczyć się od mistrza Luo dodał także wiele technik południowego Shaolinu. To właśnie dzięki Huang Hanxun styl Modliszki bardzo już zmieniony trafił do USA i Europy.

W tych samych latach kiedy mistrz Luo Guangyu przebywał w Szanghaju nauczał tam też mistrz Yang Weixin. Nauczał on jednak tylko wąską grupę uczniów w szkole nie mającej nic wspólnego ze Stowarzyszeniem Atletycznym Jing Wu. Większość uczniów, którzy mogą się powołać na niego jako swojego nauczyciela pochodziła z Yantai. Mistrz Yang Weixin zmarł prawdopodobnie gdzieś około 1945 roku w Szanghaju.

Obecnie większość mistrzów nauczających Siedmiogwiezdnej Modliszki w Szanghaju, Hongkongu, Singapurze, Malezji, Filipinach, Kanadzie, USA czy na Tajwanie to uczniowie mistrza Luo Guangyu lub jego uczniów. W Yantai przede wszystkim nauczają uczniowie mistrza Lin Jingshana. Jego najlepsi uczniowie to bracia Yu Tiancheng i Yu Tianlu, oraz Yu Zhenhai. Praktycznie tylko w Yantai można obecnie nauczyć się oryginalnego przekazu systemu tang lang men.

Przez dwa lata uczniem mistrza Lin Jingshan był filmowy sifu z "Klasztory Shaolin" mistrz Yu Hai. Yu Hai uważany jest za twórcę większości form sportowych Modliszki, które nie mają nic wspólnego z tradycyjnym systemem Modliszki. Obecnie spadkobiercą linii mistrza Lin Jingshana został mistrz Yu Tiancheng.
linia przekazu
Powrót do spisu treści



Komunikat Polskiego Zrzeszenia Viet Vo Dao

W odpowiedzi na liczne listy i telefony :

Zarząd Polskiego Zrzeszenia Viet Vo Dao informuje, że nie posiada na terenie Trójmiasta żadnych klubów. W Polsce uprawnienia instruktorskie posiadają tylko te osoby, które ukończyły specjalistyczny kurs trenerski, organizowany przez Zarząd Główny TKKF. Osoby, które chciały by uzyskać w.w uprawnienia muszą

* posiadać minimum średnie wykształcenie,
* ukończyć 21 lat,
* trenować VVD minimum 5 lat w klubach PZ VVD
* posiadać minimum stopień Dai den - początkujący czarny pas
* posiadać zgodę szefa krajowej organizacji IVVVD / PZ VVD / .

Informujemy również, że nie bierzemy żadnej odpowiedzialności za działalność osób, które podają się za instruktorów Viet Vo Dao. Instruktor Viet Vo Dao posiada dokument - książeczkę instruktorską, gdzie jest wpisana specjalizacja - instruktor Viet Vo Dao. Ponadto PZ VVD na wniosek władz Internatiomal Viet Vo Dao, wydaje licencje instruktorskie dla kadry trenerskiej.

Z up. Zarządu Polskiej Unii Kem Vo
Przewodniczący PZ VVD
Ryszard Gibczyński

Powrót do spisu treści


Chi Kung

OSIEM KAWAŁKÓW BROKATU
PA TUAN CHIN
część 2

Tomasz Nowakowski, Miroslav Kruta
opracowała Ewa Iskrzyńska

Ćwiczenia wykonujemy w wolnym tempie i w rozluźniony sposób, jakbyśmy poruszali się
w ośrodku gęstszym niż powietrze. Staramy się nie napinać mięśni brzucha i rozluźnić stopy. Uświadamiamy sobie środek ciężkości ciała w okolicy pępka, w głębi brzucha. Ruch prowadzimy tak, jakby wychodził z tego miejsca. Staramy się rozluźnić biodra. Jeżeli są one wygięte do przodu, wtedy blokują przepływ energii między dolną a górną częścią ciała. Najlepiej jest ćwiczyć rano i wieczorem. Każde z ośmiu ćwiczeń powtarzamy tyle razy, ile mamy ochotę, ale nie mniej niż pięć powtórzeń. Cały zestaw trwa wtedy około dziesięciu minut. Jeśli mamy mało czasu, można wybrać sobie jedno ćwiczenie najbardziej nam odpowiadające. Jeżeli w czasie ćwiczenia utrzymamy w myśli wyobrażenie wykonywanych ruchów, ich działanie się wzmocni.

1. Pierwszy Kawałek Brokatu lub "Podnoszenie Tchian-Li i San Chiao obiema rękami" (tchian-li i san chiao są punktami akupunkturowymi).

ideogram

Ćwiczenie to masuje kręgosłup i wzmacnia system trawienny. Reguluje przemianę materii
a przede wszystkim uwalnia napięcia klatki piersiowej, usprawniając funkcję płuc i serca.
 
 
Stajemy w pozycji naturalnej.  Pozycja naturalna  - widok z boku.  Ręce splatamy dłońmi skierowanymi do góry na wysokości brzucha. 
Z wdechem wolno unosimy dłonie wzdłuż ciała do wysokości barków.  W tym miejscu obracamy splecione dłonie w dół.  Z wydechem opuszczamy dłonie do wysokości pasa. 
Z wdechem unosimy splecione dłonie przed siebie.  Kontynuujemy ruch 
po łuku, aż dłonie  skierują się do góry. 
Z wydechem rozplatamy dłonie i wolno, po łuku kierujemy je do pozycji wyjściowej. 

2. Drugi Kawałek Brokatu lub "Napinanie Łuku na obie strony, jak w czasie polowania na żurawia".

ideogram

Ćwiczenie to wzmacnia główne stawy organizmu (stawy skokowe, kolana, biodra, barki, łokcie, nadgarstki) i rozluźnia szyję. Wzmacnia mięśnie brzuszne, międzyżebrowe i mięśnie ramion. Likwiduje nadmierny tłuszcz z barków i wzmacnia ręce. Reguluje ciśnienie (wysokie obniża a niskie podwyższa).
 
 
Stajemy w pozycji jeźdźca. Ramiona lekko ugięte w łokciach ułożone są z przodu a dłonie skierowane do tyłu.  Z wdechem unosimy ręce wzdłuż tułowia do wysokości klatki piersiowej.  W tym miejscu lekko zwijamy lewą dłoń w pięść. Wskazujący i środkowy palec reki prawej układamy w kształt litery "V". Pozostałe palce przykrywamy kciukiem . 
Z wydechem powoli kierujemy prawe ramię i głowę w bok tak, jakbyśmy celowali z łuku.  W tym czasie lewa ręka zamknięta w pięść napina cięciwę łuku na drugą stronę ciała. 
Z wdechem obie dłonie wracają do przodu ciała i wtedy je otwieramy.  Z wydechem oba ramiona opuszczamy do pozycji wyjściowej. Ćwiczenie powtarzamy na drugą stronę i wtedy celujemy lewą ręką.  Uwaga!  W ćwiczeniu dbamy o to, by ramię znalazło się wlinii obu stóp.Błędem jest przeniesienie ramienia poza tą linię. 

W czasie ćwiczenia należy pamiętać o: równoległym ułożeniu stóp względem siebie w pozycji naturalnej i jeźdźca; lekkim ugięciu kolan i ustawieniu ich w linii stóp; podwieszeniu głowy; rozluźnieniu ramion i mięśni brzucha; rozluźnieniu lędźwiowej cześci pleców (otwarcie punktu ming-men); koordynacji ruchu z oddechem; wykonywaniu ruchu swobodnie - bez wysiłku.

Powrót do spisu treści



Początek drogi

DŁUGA FORMA STYLU YANG TAIJIQUAN
Kwock Chu, Boston, USA

Artykuł został udostępniony przez "Han Wei WuShu Newsletter"
(
http://www.hanwei.com/ )

Tłumaczenie: Marek Andruszkiewicz

"Fotografie moich postaw kiedy byłem starszy są lepsze niż te, kiedy byłem młodszy". To cytat z Yang Cheng Fu przytaczany przez Wu Ta Yeh.

Po czterech pokoleniach styl Yang Taijiquan jest obecnie wśród praktykujących najpopularniejszym stylem Taiji. Dzięki pracy wielu nauczycieli, jak i rozmaitego podejścia do praktyki, instnieje wiele wariacji tego stylu.

W tekstach klasycznych Taijiquan mówi się, że esencją Taijiquan nie jest ruch fizyczny, ale sposób w jaki każdy praktykujący używa umysłu i prowadzi Qi.

Różnice w podejściu do praktyki istniały nawet wśród członków rodziny Yang. Na przykład założyciel stylu Yang Lo Sim skupił się na uczeniu Starej Formy. Yang Ban Hou skupił się na Małej Formie. Yang Chieh Hou na Średniej. Yang Sao Hou skupił się na uczeniu Małej Formy. Yang Cheng Fu skupił się na uczeniu Długiej Formy. Yang Sau Chung skupił się na uczeniu Średniej Formy. Przez cztery pokolenia sześć osób nauczało czterech wariacji stylu Yang Taijiquan.

Zaufani uczniowie twierdzą, że generalnie początkujący najpierw uczyli się Długiej Formy. Z tego względu Długa Forma przez praktykujących styl Yang nazywana jest "Drzwiami Wejściowymi". Nazywa się ją tak też dlatego, że jest bardziej wymagająca fizycznie. Zawiera w sobie skręty talii, rąk i nóg. W ten sposób odmładza ciało i czyni je elastycznym.

Dzięki ruchom obrotowym i spiralnym rozciąga się każda część ciała, począwszy od ścięgien w małym palcu do wiązadeł i ścięgien w biodrach. To ćwiczenie całego ciała. Doprowadza człowieka do lepszej formy i przekształca zwykłą osobę w wojownika.

Teraz rozumiemy dlaczego taki miły i delikatny człowiek jak Yang Cheng Fu lubił nauczać Długiej Formy. W tamtym okresie należało poprawiać zdrowie i samopoczucie Chińczyków.

Kiedy Yang Cheng Fu mówił o indywidualnej praktyce formy sugerował, żeby najpierw poprawić swoje zdrowie poprzez rozciągnięcie, a dopiero później ćwiczyć małe ruchy w celach samoobrony.

Dla tych którzy praktykują Długą Formę, a nie przekazano im jej odpowiednio, interesujące mogą być poniższe informacje. W tekstach klasycznych instrukcje dotyczące Długiej Formy były ukryte przez wiele lat. Instruktorzy i praktykujący powoływali się na nie, ale nikt ich nie stosował. Oto ustępy z Klasyki:

"Podwieś głowę i sprowadź Qi do Dantian,
Rozluźnij ramiona i opuść łokcie,
Opuść pierś i unieś plecy,
Otwórz biodra i ugnij kolana."

Podczas praktyki Długiej Formy, w czasie skręcania i rozciągania ścięgien i wiązadeł ciało staje się rozluźnione, zrelaksowane i elastyczne. W końcu można wykonywać ruchy szybciej. Często mówi się, że jeden centymetr ścięgien i wiązadeł jest lepszy niż jeden cal mięśni.

Kiedy artysta walki wykonuje mocne uderzenie, energia nie pochodzi z mięśni, tylko ze ścięgien i wiązadeł.

Kulturysta z dużymi mięśniami tylko wygląda na silnego fizycznie. W rzeczywistości ciężko mu się poruszać w czasie walki. Flaming jest chudy i może stać na jednej nodze prawie wiecznie, ale po przyjrzeniu się mu widać, że jego nogi w ogóle nie mają mięśni tylko ścięgna i wiązadła.

Aby zachęcić mnie do praktyki mój ojciec opowiedział mi kiedyś, jak po długotrwałych ćwiczeniach skarżył się swojemu nauczycielowi Yang (Yeung) Sau Chung na ból kolan. A mój ojciec miał w kolanach młode ścięgna i wiązadła. Yeung Sau Chung podwijając spodnie pokazał swoje gołe kolano. Najpierw mój ojciec nic szczególnego nie zobaczył, ale później spostrzegł że ścięgna i wiązadła przytrzymujące rzepkę wyglądają jak korzeń tysiącletniego dębu. Był to wynik ćwiczenia Długiej Formy i rozciągnięcia ścięgien i wiązadeł w stawach dający lepsze przygotowanie do wykonywania ruchów.

Duże wymagania fizyczne Długiej Formy, która powoduje rozciągnięcie ścięgien i wiązadeł oraz mięśni, powoduje wytworzenie i polepszenie energii sprężystej. To z tej energii bierze się siła zwana w Taijiquan Energią Odparcia. Innymi słowy Siła Odparcia pochodzi z Energii Sprężystej, a ta tworzy się poprzez rozciągnięcie ciała.

Jak rozciągać ciało? Zgodnie z klasyką Taijiquan:

1. Podwieś głowę i sprowadź Qi do Dantian. Oznacza to, że należy posłać energię tak, aby szyja się wyprostowała a głowa podniosła. Qi schodzi do Dantian i pomaga ćwiczącemu zachować równowagę. Te dwie przeciwnie działające siły powodują rozciąganie ciała.

2. Rozluźnij ramiona i opuść łokcie. Wykonanie tego zalecenia spowoduje połączenie w całość ramion i łokci. Poprzez opuszczenie łokcia i zgięcie nadgarstka rozciąga się cała ręka, na całym odcinku od ramienia do nadgarstka. Dlatego poprzez rozluźnienie ramienia, opuszczenie łokcia i zgięcie nadgarstka rozciąga się cała ręka.

3. Opuść pierś i unieś plecy. Opuszczenie piersi nie oznacza ani jej rozszerzania na zewnątrz ani wciągania do wewnątrz. Po prostu należy znaleźć położenie środkowe, które pomoże rozciągnąć mięśnie pleców. Istnieje anatomiczne połączenie między klatką piersiową, mostkiem, obojczykiem, łopatką i mięśniami, które je łączą i obejmują.

4. Otwórz biodra i ugnij kolana. Podczas praktyki Taijiquan przez większość czasu stoi się na jednej nodze. Pozycja ta, poprzez obroty bioder, powoduje rozciąganie nóg.

Powyższe cztery zasady z Klasyki Taijiquan wraz z moją interpretacją wskazują, że rozciągane są wszystkie części ciała, dzięki czemu tworzy się energia sprężysta i rozwija w Energię Odparcia. To właśnie Energia Odparcia utworzona z energii Sprężystej, która pochodzi z kompletnego rozciągnięcia dała taką moc Yang Cheng Fu.

Kiedy chwycimy gumę w obie ręce, możemy naciągnąć ją do maksimum aż pęknie. Ale kiedy puścimy gumę zanim pęknie, to wróci ona do swojego naturalnego kształtu. Taka jest natura gumy.

Podobnie jest z mięśniami. Przy użyciu siły mięśnie rozciągają się do pewnego stopnia, powyżej którego naderwą się. Jeśli przestaniemy używać siły zanim dojdziemy do tego punktu, mięsień wróci do normalnego położenia. Taka jest normalna charakterystyka mięśnia. Wiele sportów i ćwiczeń klasycznych pozwala poprawić ich naturalną elastyczność.

Skurcz i rozkurcz mięśni dostarcza następujących funkcji biologicznych:
1. Ćwiczy naturalną zdolność mięśni do skurczu i rozkurczu poprawiając tym samym ich włoskowatość.
2. Poprawia cykl regeneracji tkanek.
3. Poprawia współpracę pomiędzy organami i grupami mięśni.
4. Poprawia dopływ i zużycie tlenu w organach.

Od strony wewnętrznej Taijiqaun pozwala aby umysł prowadził Qi, Qi zaczyna krążyć tak, że ciało porusza się zgodnie z krążeniem Qi. Kiedy Qi kontroluje obroty i skręty ciała polepsza się skurcz i rozkurcz mięśni. To poprawia funkcjonowanie mięśni. Jednocześnie polepsza się krążenie krwi, co w konsekwencji eliminuje choroby związane ze złym krążeniem.

Obecnie wiele osób praktykuje styl Yang Taijiquan. W ciągu swojego życia Yang Cheng Fu nauczał wiele osób. I wielu twierdzi, że z nim ćwiczyło. Ale Yeung Sau Chung mówił memu ojcu, że Yang Cheng Fu miał tylko pięciu uczniów, którzy otrzymali właściwy przekaz. Yeung Sau Chung powiedział, że zaczął towarzyszyć ojcu gdy miał 14 lat i że ludzie którzy twierdzą, że uczyli się od jego ojca w rzeczywistości uczyli się od niego.

Wielu praktykujących styl Yang wykonuje polecenia nauczycieli, którzy uczyli się nie od Yang Cheng Fu ale od Yeung Sau Cheng gdy był jeszcze nastolatkiem. Dlatego tak wielu praktykujących nie rozumie wewnętrznego znaczenia Długiej Formy lub w ogóle o tym nie słyszało.

Yang Cheng Fu powiedział, że lepsze są zdjęcia jego postaw kiedy był starszy niż te, kiedy był młodszy. Pan Wu Ta Yeh często przytacza te słowa w swoich artykułach.

Dlaczego postawy starszego Yang Cheng Fu są lepsze od młodszego Yang Cheng Fu? Teraz już wiecie.

* Kwok W. Chu jest instruktorem Gin Soon Tai Chi Chuan Club w Bostonie, USA.

Powrót do spisu treści



Nowości wydawnicze
 
1. Dr. Yang Jwing-Ming 
"Osiem Kawałków Brokatu" 

okładkaOsiem Kawałków Brokatu jest zestawem ośmiu prostych ćwiczeń, które pomogą Ci w utrzymywaniu zdrowia i zwiększenia zasobów energii, jeżeli jesteś zdrowy lub przyspieszyć wyzdrowienie jeśli jesteś chory. Codziennie miliony Chińczyków wykonują te łagodne rozciągające ćwiczenia celem rozluźnienia ciała, poprawienia krążenia krwi i Qi (energii wewnętrznej) oraz wzmocnienia narządów wewnętrznych. 

Książce towarzyszy kaseta wideo pod tym samym tytułem. 

Kontakt z wydawnictwem: 
ymaapubl@kki.net.pl 
http://www.kki.net.pl/ymaapubl .

2. Lillian Too "Feng Shui"

okładkaFeng Shui jest prawdopodobnie jedyną metafizyczną nauką niosącą człowiekowi niezwykłe możliwości świadomej przemiany przestrzeni, w której żyje, co pozwala przyciągnąć wszelkie powodzenie, jakie można osiągnąć na ziemi. 
Feng Shui jest nauką o życiu w harmonii z zamieszkiwanym terenem. Niesie obietnicę życia w dostatku tym, którzy budując swe domy i organizując miejsce pracy, postępują zgodnie z jej zasadami. 

Kontakt z wydawnictwem: 
rebis@pol.pl
http://www.rebis.com.pl .

Powrót do spisu treści


WYWIAD Z TOMASZEM NOWAKOWSKIM (cz.1)
opracowała Ewa Iskrzyńska

Kiedy zainteresował się Pan sztukami walki?
Miałem około dziesięciu lat, kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z Ju-jitsu. Zafascynowała mnie zręczność ludzi uprawiających tą sztukę. Chciałem poznać na czym ona polega i nauczyć się jej.
Od kiedy ćwiczy Pan Tai Chi i kto był Pana nauczycielem?
Tai Chi uprawiam od prawie 25 lat. Z zasadami Tai Chi zetknąłem się wcześniej uprawiając inne sztuki walki i medytacji.
Miałem kilku nauczycieli, którym bardzo dużo zawdzięczam. Najsilniej związany jestem z tradycją Pana Ming Shi, Gia-fu Fenga, którą poznałem dzięki mojemu przyjacielowi Jurgenowi Osterowi, Liu-Hsien i dr Ming Wong.
Co Pan ćwiczył oprócz Tai Chi?
Uprawiałem różne sztuki walki między innymi: Judo, Ju-jitsu, Karate, Kung Fu, Kendo i Aikido.
Co Pan sądzi o uczeniu się kilku stylów lub u kilku nauczycieli jednocześnie?
Każdy tradycyjny styl jest samowystarczalny i kompletny. Pełne poznanie takiego stylu w sensie technicznym na dobrym poziomie, wymaga około dziesięciu lat intensywnej pracy. Każdy dobrej klasy nauczyciel, to człowiek ogromnej wiedzy i doświadczenia. Ale uczeń musi dać mu czas i szansę, żeby mógł je przekazać. Jeżeli zamierza się uczyć naprawdę głęboko i mieć dobry poziom, najlepiej jest uprawiać jeden, maksymalnie dwa style. Najlepiej u jednego nauczyciela, najwyżej dwóch. Pamiętając o tym że proces przekazywania stylu opiera się na zaufaniu obu stron. Takiego zaufania nie da się wypracować w kilka tygodni czy miesięcy.
Co spowodowało, że postanowił Pan uczyć jeszcze jednego stylu Tai Chi?
Uważam, że dobry nauczyciel sam też powinien się uczyć. Dlatego też szukałem kontaktu z nauczycielem o podobnych poglądach na Tai Chi. Kiedy go znalazłem, naturalną konsekwencją było uczenie się stylu, którego uczy.
Dlaczego tak mało jest informacji o stylu San Feng w porównaniu np. do stylu Yang? Skąd się bierze ta tajemniczość?
Wynika to z historii obu stylów. Styl Yang zyskał sobie ogromną popularność w latach trzydziestych naszego stulecia. Najpierw w Chinach, później rozszerzył się na cały świat. Dziś uprawiany jest przez wiele osób i stąd też dość znaczna ilość artykułów i książek na jego temat. Styl San Feng, podobnie jak niektóre odgałęzienia stylu Yang, do dzisiaj jest przekazywany metodą tradycyjną. Do Europy przybył też stosunkowo niedawno, około siedemnaście lat temu. W samych Chinach, podobnie jak w wielu szkołach Tai Chi na świecie, w których nauczanie oparte jest o style współcześnie pasujące lub zmodernizowane wersje stylów tradycyjnych, wręcz zaprzecza się istnieniu Chang San Fenga, jako postaci historycznej. Stąd wiedza na temat tego stylu jest niewielka.
Czy brak szerszej informacji, nie powoduje fałszywego obrazu tego stylu, a przez to czy nie dochodzi do utraty potencjalnych uczniów? Czy styl San Feng nie powinien wyjść z ukrycia?
Styl San Feng nie przebywa w ukryciu. Po prostu jest w nim zachowany tradycyjny sposób uczenia, czyli przekaz bezpośredni. Prawdziwy obraz każdego stylu walki można osiągnąć tylko w taki sposób, że uprawia się go pod kierunkiem wykwalifikowanego nauczyciela przez wiele lat i osiąga wymagany poziom doświadczeń. Sama informacja nie wystarcza a jej ilość wcale nie przeradza się w jakość. Przykładem dla mnie szczególnie smutnym jest styl Yang, który za swoją wielką dziś popularność zapłacił wysoką cenę, często dziś wypaczonego obrazu. Istnieje na jego temat wiele informacji, lecz niestety wiele z nich jest bardzo dalekich od prawdy. Na przykład, błędnym jest obiegowe wyobrażenie, że Tai Chi to lekka i powolna gimnastyka dla staruszków itp. Niestety, fałszywe lub powierzchowne informacje o Tai Chi rozpowszechniane są często przez samych ćwiczących. Jest to efektem małej jeszcze wiedzy lub braku zrozumienia pewnych aspektów uprawianego stylu, co dotyczy każdego z nich, również stylu San Feng. Ilość informacji, jakie upowszechnia się o stylach Tai Chi tradycyjną, naturalną metodą, bez zabiegania o uczniów za wszelką cenę, jest zupełnie wystarczająca do ich utrzymania.
Jakie są charakterystyczne cechy stylu San Feng i Yang? Czym różnią się oba style?
Jest to bardzo rozległy temat. Nie wyczerpał by go nawet oddzielny artykuł. Styl Yang do dnia dzisiejszego rozrósł się do ogromnych rozmiarów. Istnieje w nim wiele różnych interpretacji i wariantów. Niektórzy eksperci wyróżniają już ponad dwadzieścia głównych odmian tego stylu. Niekiedy różnią się one znacznie od siebie w sensie technicznym i metodycznym. Praktyczne jest to już dziś ich rodzina a nie tylko jeden określony styl. Tai Chi w historii swego rozwoju przypomina drzewo. Na początku była jedna idea, jak nasienie i z niego wyrosło ogromne drzewo z wieloma odgałęzieniami. Ciągle jest tym samym drzewem ale każda gałąź ma inny kształt (inną formę ) niż pozostałe. Podobnie jest w przypadku stylów San Feng i Yang. Mają wiele podobieństw, opierają się na tych samych wewnętrznych zasadach, jednak różnią się od siebie w technicznych rozwiązaniach. Dotyczy to sposobu realizacji zasad Tai Chi. Ze wszystkich stylów Tai Chi, styl Yang jest najbardziej podobny do stylu San Feng ( mowa tu o tradycyjnym stylu Yang a nie np. o stylu pekińskim ). Według jednej z opowieści, która jest przekazywana i w stylu Yang i stylu San Feng, Yang Lu Chan odtworzył w swoim stylu esencję stylu San Feng, ukrytą w jednej z form stylu Chen i przekazywaną przez kilka generacji zupełnie nieświadomie. Stąd dzisiaj tak wielkie podobieństwo, szczególnie między tradycyjną, bardziej zaawansowaną formą stylu Yang i formą stylu San Feng. Jest to jednak raczej temat na oddzielny artykuł.
Dlaczego nie uczy Pan oddzielnie stylu San Feng?
Szkoła, którą prowadzę ma już szesnaście lat historii i wyrosła na tradycji rodziny Yang. Styl San Feng przyszedł do szkoły znacznie później. Jednak styl rodziny Yang w swej tradycji sięga korzeniami Chang San Fenga. Dla przykładu, jedna z najważniejszych książek stylu "Sztuka Tai Chi Chuan rodziny Yang" autorstwa Yang Cheng - fu, zaczyna się zdaniem: "Tai Chi Chuan, to sztuka walki orła z wężem, opracowana przez nieśmiertelnego Chang San Fenga i przekazana następnym pokoleniom ...". Oba style tworzą tradycję mojej szkoły i jest to odzwierciedlone w naszej praktyce. Nie oznacza jednak, że mieszam style. Treningi są poświęcone albo w całości stylowi San Feng, albo stylowi Yang. Kiedy pracujemy z obydwoma stylami, zajęcia składają się z dwóch części ; z praktyki stylu San Feng i stylu Yang. Czasami mamy zajęcia porównawcze, które pomagają zrozumieć różnice i podobieństwa między stylami. Wzbogaca to doświadczenia studentów szkoły i pomaga lepiej zrozumieć zasady Tai Chi. W ten sposób obydwa style uzupełniają się.
Czy uczył się Pan stylu Chen? Czy miał Pan jakiś kontakt z tym stylem?
Tak, interesuję się tym stylem ze względu na badania nad historią rozwoju stylów Tai Chi. Jednak, uczę tylko stylów Yang i San Feng.
Czy zakończył Pan już poszukiwania własnej drogi w Kung Fu?
Można różnie podchodzić do znaczenia słów Kung Fu. Dla mnie oznaczają one pewną filozofię życiową - doskonalenie się przez pracę nad sobą. Zdecydowałem się na tą drogę na samym początku, kiedy zainteresowałem się sztukami walki i kontynuuję ją do dzisiaj.
Czy myśli Pan o poznaniu jeszcze jakiegoś innego stylu i o nauce u innego mistrza?
Generalnie interesują mnie wszystkie sztuki walki. Chętnie też wymieniam doświadczenia z innymi nauczycielami. Jednak to, co rozumiem przez poznawanie stylu, czy pracę z nauczycielem, to głęboki i długotrwały proces. Dlatego też, nie mam szczególnych planów, czy potrzeb szukania dalszych mistrzów lub stylów. Mam jeszcze dużo interesującej pracy z tym, co robiłem dotychczas.
Co sądzi Pan o sztukach walki, łączących elementy wielu stylów?
Czy miał Pan kontakt np. ze stylem Sun Tai Chi Chuan, powstałym na bazie trzech największych stylów wewnętrznych Kung Fu; Xing I, Pakua i Tai Chi?
W większości przypadków nie są to wcale udane próby. Każdy styl ma swoje zasady, swój charakter i długą historię rozwoju. Tradycyjne style są kompletne i samowystarczalne. Często też kryją w sobie niezbadane jeszcze możliwości. O skuteczności, czy efektywności decyduje nie metoda a człowiek, który reprezentuje dany styl i to, jak dobrze go poznał. Przy próbach łączenia wielu stylów w jeden, powstają z reguły sztuczne twory, choć zdarzają się wyjątki. Jestem jednak zwolennikiem coraz głębszego poznawania uprawianego stylu, niż prób łączenia kilku w jeden. Styl Sun jest niewątpliwie bardzo ciekawy. Jego autorem był wysokiej klasy ekspert wewnętrznego Kung Fu. Nie przez wszystkich mistrzów Tai Chi Chuan jest on jednak akceptowany jako czysty styl Tai Chi.
Mając tak duże (wieloletnie) doświadczenie w uprawianiu sztuk walki, czy myśli Pan o stworzeniu własnego stylu?
Uprawiam sztuki walki ponad trzydzieści lat. Myślę, że na stworzenie własnego stylu jest jeszcze za wcześnie. Z drugiej strony, jeśli posłużymy się taoistycznym paradoksem, od ponad trzydziestu lat uprawiam swój własny styl.
Czy zamierza Pan spisać swoje doświadczenia w książce?
Robię sporo notatek ze swojej pracy nad Tai Chi i Chi Kung. Mam też kilka propozycji w różnych krajach na wydanie książki o Tai Chi. Czasami o tym myślę, ale trudno mi powiedzieć, kiedy taka książka by się ukazała.
Czy byłaby ona równocześnie o stylu Yang i stylu San Feng?
Myślę, że byłaby przede wszystkim o Tai Chi.
Co sądzi Pan o uczeniu się z książek lub kaset video?
Jest to bardzo trudne. Wymaga ogromnej wcześniejszej wiedzy i doświadczenia w danej sztuce. Ani książka, ani kaseta video nie zastąpią wartości osobistego kontaktu z nauczycielem. Wielu subtelności sztuk walki, zwłaszcza wewnętrznych stylów Kung Fu nie da się opisać a na filmie może je zobaczyć tylko ktoś o bardzo dużym doświadczeniu. Kiedyś byłem absolutnie przeciwny uczeniu się z książek lub kaset video. Dziś widzę też drugą stronę, bo dla osoby zaawansowanej książka czy kaseta może być inspiracją do własnej praktyki. Dla początkującego jest to zadanie niezwykle trudne, ale kiedy nie ma się nauczyciela, lepiej jest ćwiczyć, niż biernie czekać. Pamiętać jednak trzeba o tym, że popełnia się dużo błędów, które normalnie w procesie pracy z nauczycielem nigdy by nie powstały. Jest to znacznie trudniejsza i dłuższa droga.
Dlaczego na progu XXI wieku uczy się jeszcze form ze starożytną bronią? Zastosowanie bojowe włóczni czy halabardy na ulicy jest raczej niemożliwe. Po co poświęcać lata na jej opanowanie (w niektórych stylach jest bardzo wiele rodzajów broni) ?
Szermierka z różnymi rodzajami broni jest ważnym elementem tradycji Kung Fu. Jej uprawianie kształci też takie cechy u człowieka, które trudno byłoby rozwinąć innymi sposobami. W tradycji Tai Chi jest niezwykle cennym spadkiem kulturowym i gdyby nie była uprawiana, stopniowo uległaby zapomnieniu. Taki los spotkał tradycyjną szermierkę europejską. W zasadzie przetrwała tylko w szczątkowej formie szermierki sportowej. Dziś wielu mądrych i rozumiejących tradycję ludzi stara się odtworzyć formy tradycyjnej europejskiej szermierki. Jedną z takich osób w Polsce jest np. pan Wojciech Zabłocki. Zarówno w kulturze europejskiej, jak i w innych kulturach, szermierka białą bronią była cenną wartością kulturową ale też znakomitą formą kształcenia ducha, czyli jak dziś byśmy powiedzieli - charakteru.
Z tradycją szermierki europejskiej wiązały się przecież ideały rycerskie. Wartości duchowe dziś niestety zanikające tak, jak umarło wiele pięknych i interesujących stylów szermierki europejskiej wraz ze śmiercią ich mistrzów. Ludzie uprawiający Kung Fu powinni uważać za swój obowiązek ocalenie od zapomnienia szermierki tradycyjną bronią tej sztuki. Należy pamiętać, że jest to niezwykle cenny skarb nie tylko kultury chińskiej ale ogólnoświatowej. Jeśli zaś chodzi o zastosowanie bojowe, to dobry szermierz potrafi walczyć wszystkim, choćby np. parasolem. W tradycji stylu Yang mamy przekaz historii o Yang Pan Hou, jednym z mistrzów tej tradycji, który wygrał pojedynek szermierczy ze znanym mistrzem miecza przy pomocy ustnika od fajki (fajki chińskiej, mającej około trzydzieści cm długości).
Czym jest dla Pana tradycja w Kung Fu ?
Szacunkiem dla historii, która jako doświadczenie jest efektem pracy wielu generacji. Bez niego nie istnieją umiejętności i nie jest możliwy postęp. To kim dziś jesteśmy, zawdzięczamy nie tylko własnej pracy ale także doświadczeniom poprzednich generacji. Kiedy jesteśmy na nie otwarci, możemy z nich korzystać a nasz styl staje się wtedy bogatszy. Jeśli nie szanujemy swoich poprzedników, nie respektujemy własnej historii i odcinamy się od korzeni, które stanowią ogromne bogactwo naszych doświadczeń. Myślę, że w dzisiejszych czasach mało ludzi rozumie sens tradycji. Czasami używają tego słowa, ale nie wiedzą o czym mówią. Często rozumieją tradycję wybiórczo. Mają podobno respekt dla jednego stylu czy nauczyciela, ale obmawiają lub lekceważą innych. To bardzo dziwne i smutne zjawisko. Dla mnie tradycja w Kung Fu jest szczególnie ważna. Tam gdzie kończy się dla niej szacunek, kończy się Kung Fu. Kończy się wszystko, także szacunek dla samego siebie.
Czym jest dla Pana taoistyczna tradycja w Tai Chi?
Tai Chi Chuan jest sztuką, która wyrosła na podstawie taoistycznej filozofii przyrody. Studiowanie jej pomaga lepiej zrozumieć Tai Chi
Co to jest braterstwo Kung Fu?
Jest to część tradycji Kung Fu. Znaczy ono więcej niż przyjaźń. Jest to związek ludzi praktykujących w tej samej szkole lub ten sam styl. Jest wypracowany przez wspólne doświadczenia, czasami w ekstremalnych warunkach. Powinien opierać się na wzajemnym szacunku i szczerości. Idealnie byłoby, gdyby rozciągał się na wszystkich uprawiających Kung Fu.
Czy współpracuje Pan z innymi mistrzami Kung Fu? Czy wymienia Pan z nimi doświadczenia?
Tak, bardzo chętnie, jeżeli uważam taki kontakt za wartościowy. Wymiana doświadczeń bardzo wzbogaca, o ile nie jest powierzchownym poszukiwaniem atrakcji. Od wielu ludzi można dowiedzieć się czegoś ciekawego. Taka wymiana doświadczeń daje też szersze spojrzenie na całą sztukę Kung Fu.
Co myśli Pan o stopniach ( kolorowych pasach ) w sztukach walki? Dawniej istniał tylko podział na ucznia i nauczyciela, teraz w niektórych stylach jest ponad dziesięć uczniowskich i dziesięć mistrzowskich stopni.
Są różne tradycje w różnych stylach sztuk walki i szkołach. Wynikają one z historii ich rozwoju. Myślę, że należy je respektować. Są różne poziomy mistrzostwa i stąd podział w niektórych stylach na stopnie. Jestem związany przede wszystkim z tradycją stylów wewnętrznych Kung Fu. W tradycyjnym Tai Chi nie ma stopni, jest tylko uczeń i nauczyciel. Niekiedy, gdy szkoła jest duża, powstają dodatkowe rozróżnienia. Mają one wtedy charakter wewnętrzny, obowiązujący w danej szkole.
Jaki jest Pana stosunek do rozgrywania zawodów sportowych w sztukach walki (formy i sparingi)? Co sądzi Pan o zawodach w Tui shou?
Nie biorę w nich udziału, ale rozumiem ludzi których to interesuje. Jeden z moich przyjaciół jest trzykrotnym mistrzem Ameryki w Tui shou.

(część 2 wywiadu ukaże się w kolejnym numerze "Świata Nei Jia")

Powrót do spisu treści


Historie prawdziwe, legendy i baśnie

OPOWIADANIA TAO:
SZALONY KRÓL
Luke Chan, Cincinnati, USA

Artykuł został udostępniony przez "Han Wei WuShu Newsletter"
(
http://www.hanwei.com/ )

Tłumaczenie: Marek Andruszkiewicz

"Z powodu choroby naszego Króla cały kraj pogrążony jest w smutku. Jak wyleczyć szaleństwo Króla?" zapytał grupę lekarzy zaniepokojony urzędnik.

"Przepisałem mu najbardziej gorzkie zioło. I nie pomogło." - lamentował zielarz.
"A czy próbowałeś języka jaszczurki i żółci węża?" - zapytał urzędnik.
"O dziękuję Ci, że przypomniałeś mi o tych rzadkich lekach. Wypróbuję je na nim jutro." - obiecał zielarz.

Następnie przemówił akupunkturzysta: "Wbijałem igły we wszystkie części ciała naszego Króla, ale nie zareagował."
"A czy używałeś dużych igieł. Myślę o tych grubych jak łodyga słomy." - zapytał urzędnik.
"Nie, ale mam wiele takich w domu, użyję ich jutro." - odpowiedział akupunkturzysta.

Po zakończeniu obrad zmartwieni mieszkańcy udali się do domów by przygotować się na następny dzień.

Lecz Król był jedyną osobą w kraju, która nie piła wody ze skażonej studni. W rzeczywistości nie Król, ale wszyscy pozostali byli obłąkani z powodu wody, którą wypili.

Ponieważ tylko Król pozostał trzeźwy, dlatego leczony był z "szaleństwa" przez swoich gorliwych poddanych

Kiedy następnego dnia Król zobaczył wielkie igły i zagrażające mu języki jaszczurek, nie mogąc już patrzeć na te wszystkie lekarstwa, zgodził się napić trochę wody ze studni. Wkrótce tak jak wszyscy inni i on oszalał, a cały kraj znów się radował.

Jeśli ktoś robi coś zupełnie inaczej niż wszyscy inni zostaje nazwany albo "uzdolnionym" albo "obłąkanym". Czy nazwano was w pierwszy lub drugi sposób? Mnie tak.

Często, zanim jeszcze Taiji zostało zaakceptowane w Stanach Zjednoczonych, byłem zatrzymywany przez policję w czasie wykonywania wolnych ruchów Taiji w parkach. Raz policjant zaczekał aż skończę całą formę zanim zaczął rozmowę:
"Ktoś zadzwonił na posterunek twierdząc, że w parku jakiś człowiek wykonuje dziwne ruchy. Ale jak zobaczyłem, jak wykonuje Pan takie wolne i pełne gracji ruchy, to stwierdziłem, że nie może być Pan obłąkany, nieprawda?".

Dzisiaj, kiedy widzę kogoś robiącego coś wyjątkowego wstrzymuję się z osądem, czy jest utalentowany czy obłąkany, bo trudno to ocenić. Czasami nawet ta osoba nie wie tego na pewno.

* Luke Chan jest instruktorem Taiji i Qigong podróżującym po USA i prowadzącym zajęcia z Taiji i Qigong. Jest autorem książki "Secrets of the Tai Chi Circle: Journey to Enlightenment" wydanej przez Benefactor Press.

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.