magazyn Świat Nei Jia
NR 30 (CZERWIEC 2003)

Tang Lang Men

WYWIAD ZE SŁAWOMIREM MILCZARKIEM
Tomasz Grycan

wudang@cis.com.pl

Rozmowa została przeprowadzona poprzez internet.

Tomasz Grycan - Kiedy po raz pierwszy zetknął się Pan z wschodnimi sztukami walki (kino, książka, znajomi)?

Sławomir Milczarek - Mój pierwszy kontakt ze sztukami walki to oczywiście kino a potem książka. Z moich znajomych nikt nie interesował się sztukami walki.

T.G. - Jak to się stało, że zaczął je Pan ćwiczyć (co to było)?

S.M. - Po prostu poszedłem i zapisałem się do sekcji jiu jitsu. Wówczas czyli ponad 20 lat temu w Warszawie nie było żadnej sekcji kung fu.

T.G. - Jak na Pańskie treningi zapatrywali się rodzice?

S.M. - W praktyce ich to nie interesowało. Nawet do tego stopnia, że nic nie mówili jak z treningu wróciłem z ręką w gipsie, którą złamałem podczas walki sparingowej.

T.G. - Co sądzi Pan o Bruce Lee i jego filmach? Czy miały na Pana jakiś wpływ (np. "Wejście smoka")?

S.M. - Zawsze wiedziałem, że to co pokazuje Bruce w swoich filmach nie ma wiele wspólnego z prawdziwym kung fu mimo to wiele mu zawdzięczam. Przede wszystkim jego droga poszukiwań i mnie pchnęła do poszukiwań prawdziwego kung fu.

T.G. - A co sądzi Pan w ogóle o tzw. "filmach Kung Fu"? Jak ocenia Pan ich wartość? Robią więcej złego czy dobrego? Z jednej strony pokazują przecież mocno zniekształcony obraz sztuk walki, ale z drugiej strony to one przyciągają na sale treningowe większość ćwiczących.

S.M. - Kiedy byłem w klasztorze Shaolin widziałem szkołę, której głównym zadaniem było przygotowywanie przyszłych aktorów filmów kung fu. Filmowe kung fu różni się znacznie od tego co możemy znaleźć na sekcjach tradycyjnego kung fu. Faktycznie dobrze zrobiony film jest w stanie zachęcić do uprawiania kung fu. Z drugiej zaś strony ktoś kto w opiniach o kung fu posiłkuje się akcjami z filmów rodem z Hongkongu robi bardzo duży błąd.

Sławomir Milczarek

T.G. - Jak przebiegała Pańska droga poznawania wschodnich sztuk walki (co ćwiczył Pan i u kogo)?

S.M. - Jak już mówiłem rozpocząłem od jiu jitsu u pana Trepte. Potem pięć lat treningu Wing Chun z Januszem Szymankiewiczem i Markiem Stefaniakiem. Pod koniec mojej przygody z Wing Chun nawiązałem kontakt z mistrzem Lee Kam Wing z Hongkongu, który dał mi namiar na mistrza Kai Uwe Pela z Niemiec. W 1985 roku Kai Uwe przyjechał do Polski i wtedy to rozpocząłem treningi Siedmiogwiezdnej Modliszki. W następnych latach wielokrotnie bywałem w Niemczech aby kontynuować treningi Modliszki. Od 1993 roku ćwiczę system Modliszki u mistrza Yu Tianchenga z Yantai. U Kai Uwe uczyłem się także drugiego stylu a mianowicie Bai Mei Pai (czyli Białej Brwi). Przebywając dwukrotnie w Shanghaju (1996 i 1997) ćwiczyłem Taiji Quan rodziny Yang u mistrza Feng Rulong (przekaz mistrza Fu Zhongwen) oraz Xingyi Quan u mistrza Yan Chengde (przekaz mistrza Chu Guiting).

T.G. - Jak doszło do pierwszego kontaktu z azjatyckim nauczycielem?

S.M. - Pierwsze moje spotkanie z azjatyckimi mistrzami to wyprawa do Singapuru i Malezji w 1993 roku. Jednak nie wywarli oni na mnie takiego wrażenia jak mistrz Yu Tiancheng, którego spotkałem tego samego roku w Jinan.

T.G. - Dlaczego wybrał Pan styl Modliszki? Co w nim było tak "przyciągającego"?

S.M. - Przede wszystkim to osobowość mojego nauczyciela oraz jego umiejętności w wolnej walce. Nie było też bez znaczenia, że to on wybrał mnie na ucznia.

T.G. - Czy może powiedzieć Pan coś więcej na ten temat? Jak doszło do spotkania mistrza Yu Tiancheng i wybrania Pana na ucznia?

Yu Tiancheng

S.M. - W 1992 roku Jarek Szymański będąc w Yantai nawiązał kontakt z Międzynarodową Unią Tang Lang. Przekazał mi jej adres i w roku 1993 na zaproszenie sekretarza Unii mistrza Wang Zizeng oraz mistrza Fan Chunhe z Jinan udałem się do Chin. Pierwsze zawody odbywały się w Jinan stolicy prowincji Shandong. Przed rozpoczęciem zawodów zostałem poproszony jak i pozostali uczestnicy z poza Chin o zaprezentowanie systemu, który ćwiczę. Ponieważ byłem sam mogłem wykonać tylko jedną z form. Wybrałem formę shi ba shou, jako w miarę prostą ale też i bardzo charakterystyczną dla systemu Modliszki. Po prezentacji w towarzystwie tłumaczki podszedł do mnie starszy Chińczyk. Przedstawił się jako mistrz Yu Tiancheng i powiedział że właśnie jest mistrzem systemu, który ćwiczę. Powiedział, że podobało mu się wykonanie formy oraz, że przez organizatorów w Jinan został poproszony o prowadzenie tzw. warsztatów kung fu stylu Siedmiogwiezdnej Modliszki i jeśli zechcę z przyjemnością zostanie moim nauczycielem. Z pewnym niedowierzaniem przyjąłem jego propozycję. Jednak na pierwszym treningu przekonałem się, że trafiłem na prawdziwego mistrza kung fu świetnego zarówno w formach jak i wolnej walce. Następnie naukę kontynuowałem podczas zawodów w Yantai i cały tydzień po zawodach kiedy zostałem aby wykorzystać w pełni zaistniałą sytuację. Wówczas jeszcze nie wiedziałem, że uda mi się zaprosić mistrza aż na trzy miesiące w 1994 roku.

T.G. - Czy mistrz chętnie przyjął zaproszenie do odwiedzenia naszego kraju czy musiał Pan go jakoś bardziej przekonywać? Jak przebiegał ten pobyt?

S.M. - Tak mistrz chętnie przyjął to zaproszenie. Był to jego pierwszy wyjazd poza granice Chin. Mimo tak długiego pobytu wizyta przebiegła dość sprawnie. Poza niedzielą ćwiczyliśmy codziennie, rano tylko ja miałem trening z mistrzem wieczorem cała grupa. W dni wolne od zajęć zwiedzaliśmy różne miejsca w Polsce.

T.G. - Jak doszło do kolejnych wizyt mistrza? Jak zostały ocenione umiejętności Polaków?

S.M. - W 1996 roku z rewizytą udaliśmy się do Yantai. Wraz ze mną pojechało czterech instruktorów Polskiego Towarzystwa Kung Fu Modliszki. Na koniec pobytu zaprosiliśmy mistrza i jego druga wizyta (5 tygodni) wypadła w 1997 roku. I tak na zmianę jednego roku my do Yantai drugiego mistrz do Polski. W sumie mistrz był w Polsce cztery razy. Zawsze dłużej niż miesiąc. Z roku na rok nasze umiejętności były oceniane coraz wyżej. Podczas naszej ostatniej wizyty w Yantai w 2002 roku mistrz był bardzo zadowolony z zaprezentowanego przez nas poziomu. Dowodem na nasze postępy był fakt, że mistrz coraz więcej czasu poświęcał na nauczanie nas wolnej walki. Jak sam powiedział po pierwszej wizycie nie bardzo wierzył, że możemy nauczyć się tradycyjnej wolnej walki (chuan tong sanda). Zdanie zmienił dopiero po drugiej wizycie.

Sławomir Milczarek z mistrzem Yu Tiancheng
podczas treningu formy podwójnej

T.G. - Czy planowane są u nas seminaria z innymi chińskimi mistrzami tego stylu?

S.M. - Raczej nie planujemy seminariów z innymi mistrzami naszego stylu.

T.G. - Proszę powiedzieć czym charakteryzuje się styl Modliszki? Jakie są jego najważniejsze cechy? Czym się wyróżnia spośród innych styli Kung Fu?

S.M. - System Modliszki poprzez fakt wchłonięcia głównych technik oraz zasad siedemnastu północnych systemów walki, stał się systemem bardzo wszechstronnym. Tanglang Men korzysta z pełnego arsenału uderzeń, kopnięć, przechwytów, podcięć i rzutów. Wszelkie uderzenia i rzuty wykonywane są w błyskawicznych seriach z mocnych i dynamicznych pozycji. Praca nóg w Tanglang to szybkie i ciągle zmieniające się kroki umożliwiające druzgoczący atak oraz szybką i nieuchwytną obronę.

Uderzenia Tanglang Men mogą być zarówno krótkie jak i długie, najczęściej będąc połączone w serie dające możliwość przejścia z dowolnej techniki w inną, zależnie od rozwoju sytuacji. Najważniejsze cechy Modliszki to szybkość i agresja. Na wysokim poziomie w walce system Modliszki praktycznie nie różni się znacznie od takich systemów jak choćby Bagua. Na takim przykładzie widać, że podział kung fu na wiele styli to tylko różne drogi dojścia do tego samego celu czyli umiejętności walki.

T.G. - Gdzie w Polsce można ćwiczyć styl Modliszki? Gdzie znajdują się kompetentni instruktorzy, których mógłby Pan polecić?

S.M. - Główny ośrodek Modliszki to Warszawa gdzie działają dwie grupy moja na Stegnach oraz Marka Piechotki na Bemowie. Poza Warszawą nasze ośrodki znajdują się w Suwałkach, Ostrołęce, Toruniu, Busku Zdroju. Wykształcenie dobrze wykwalifikowanego instruktora stylu Modliszki to minimum siedem - osiem lat. Niewielu starcza tyle zapału dlatego też styl ten nigdy nie będzie bardzo popularny.

T.G. - Czy ćwiczy Pan też "wewnętrzne style"?

S.M. -Styl Taiji rodziny Yang. 85 ruchową formę według przekazu Fu Zhongwena.

T.G. - Dość często daje się zauważyć, że eksperci "zewnętrznych" sztuk walki (np. Karate) ćwiczą też jakiś "wewnętrzny" styl, najczęściej Taijiquan. Co sądzi Pan o takim zjawisku?

S.M. - Jak najbardziej prawidłowy trend. Mistrz Yu także mnie zalecał ćwiczenie Taiji szczególnie stylu Yang. Modliszka nie jest typowym twardym systemem. Twardość jest w miękkości a miękkość w twardości. Już Laozi pisał o przewadze elastyczności nad twardością. Uważam, że ćwiczenie Taiji jest jak najbardziej zalecane dla wszystkich, którzy ćwiczą "zewnętrzne sztuki walki". Ale każdy musi podjąć decyzję sam. Ja nikomu w swojej grupie nie narzucam konieczności treningu Taiji.

T.G. - Co daje Panu ćwiczenie Taijiquan? Jaki wpływ ma na Pana praktykę Modliszki? Powiedział Pan, że mistrz Yu polecał styl Yang. Dlaczego właśnie ten, a nie na przykład Wu lub Chen? Czym to uzasadniał?

S.M. - Według mistrza Yu styl Yang mniej niż np. Chen "kłóci" się z ruchami z Modliszki. Dawniej przed zawodami wielu zawodników ćwiczyło tradycyjne Taiji aby wykonać lepiej formę Modliszki na zawodach. Dla mnie osobiście praktyka Taiji pozwala lepiej się rozluźnić oraz poprawia pracę całego ciała tak ważną w Modliszce. Zdaję sobie sprawę, że "nasze" Taiji poprze fakt wieloletniego treningu Modliszki ma wiele naleciałości z tego systemu. Czasami patrząc na moich uczniów ćwiczących Taiji mówię, że w ich wykonaniu jest to "Modliszkowe Taiji".

Uwidacznia się to głównie w postawach oraz ustawieniu barków, które są inne w Taiji oraz Tanglang.

T.G. - Czy zakończył Pan już swoje poszukiwania nauczycieli? Czy zamierza Pan jeszcze poznawać jakieś inne style? U kogo chciałby Pan się jeszcze uczyć?

S.M. - Chciałbym jeszcze poznać kilku mistrzów Modliszki głównie z linii mistrza Yang Weixin. Chciałbym także bliżej poznać styl Baji Quan. Jednak na pewno pozostanę wierny swojemu nauczycielowi i mistrzowi shifu Yu.

T.G. - Wspomniał Pan wcześniej o mistrzu Kai Uwe Pelu. Jak ocenia Pan poziom zachodnich nauczycieli Kung Fu w porównaniu z Chińczykami? Czy rzeczywiście potrafią oni już tyle samo co ci u "źródła"?

S.M. - Na pewno niektórzy zachodni nauczyciele kung fu osiągnęli poziom, którego nie muszą się wstydzić podczas wizyt w Chinach. Jednak takich jest niewielu. Podczas wielokrotnych pobytów w Chinach widziałem wielu nauczycieli z USA, Kanady, Japonii, Korei czy też Europy Zachodniej. Wielu z nich było bardzo sławnymi mistrzami w swoich krajach jednak w Chinach poziom ich mistrzostwa nie dorównywał poziomowi średnio zaawansowanych uczniów mojego nauczyciela.

T.G. - Jak doszło do Pańskiej pierwszej wizyty w Chinach? Jak pobyt u "źródła" wpłynął na Pana i Pańskie Kung Fu?

S.M. - Pierwszy pobyt w 1988 nie wpłynął jakoś znacząco na mój pogląd o kung fu. Ponieważ dotyczył on głównie zawodów sportowych w sanshou myślałem, że prawdziwe kung fu ćwiczy się poza Chinami. Błędnie myślałem że w Chinach ćwiczona jest już tylko wersja sportowa wushu. Dopiero wizyta w 1993 roku w Jinan i Yantai otworzyła mi oczy na prawdziwe kung fu.

T.G. - Odwiedzał Pan wielokrotnie Chiny. Czym różni się trening tam i u nas?

S.M. - Przede wszystkim tym, że ćwiczy się w znacznie mniejszych grupach. Ćwiczy się w parkach, na skwerach, na placach przy ulicy. Tylko w Shanghaju Taiji ćwiczyłem w instytucie wushu. Trening jest nastawiony na indywidualną pracę nauczyciela z uczniem.

T.G. - Jak by Pan ocenił polskie Kung Fu, to czego uczą polscy nauczyciele?

S.M. - Polskie środowisko kung fu jest bardzo rozbite. Nie wiem czy poza moją szkołą gdziekolwiek ćwiczy się tradycyjną wolną walkę. Polscy nauczyciele za dużo poświęcają czasu na ćwiczenia w parach (kombinacje uderzeń i bloków, które nie sprawdzają się w wolnej walce). Za mało jest walk typowych dla sandy. Trzeba pamiętać, że kung fu to sztuka walki a nie balet.

T.G. - Co to jest tradycyjny trening w Kung Fu (tradycyjna szkoła)?

S.M. - Tradycja czy też tradycyjna szkoła w kung fu to przede wszystkim historia wielu pokoleń mistrzów danego stylu, to szacunek dla nauczyciela dla współbraci kung fu. To kultywowanie tradycyjnego treningu polegającego na dochodzeniu do perfekcji w walce poprzez ćwiczenie form.

miecz

Seminarium z mistrzem Yu Tiancheng

T.G. - Co to jest "braterstwo Kung Fu"? Jak je Pan rozumie?

S.M. - Naprawdę trudno odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie dotyczące braterstwa w kung fu. Trzeba po prostu być w Chinach i na własne oczy to zobaczyć. W skrócie to szacunek dla kolegi z sekcji, opieka starszych uczniów nad młodszymi, szacunek dla nauczyciela inaczej szacunek młodszych do starszych.

T.G. - Co sądzi Pan o stopniach (kolorowych pasach) w Kung Fu? Czy są potrzebne?

S.M. - W Polskim Towarzystwie Kung Fu Modliszki wiele lat temu wprowadziliśmy system siedmiu stopni, który w pewien sposób ujednolica sposób nauczania w naszych filiach. Jest to bardziej system polegający na podzieleniu materiału na siedem klas niż na siedem stopni typu dan. Na zewnątrz jednak zawsze występujemy tak jak w tradycyjnej szkole z podziałem na nauczyciela i ucznia. Obecnie rozbudowane systemy stopni w niektórych szkołach służą jedynie pozyskaniu funduszy przy kolejnych egzaminach na stopnie.

T.G. - Co sądzi Pan o najnowszych regulacjach prawnych w Polsce odnośnie nauczania sztuk walki? Jak ocenia Pan kwalifikacje kogoś mającego papiery instruktora sportu o specjalności Kung Fu/Wu Shu? Czy tak szeroka definicja jak zwrot "Kung Fu/Wu Shu", zawierający przecież w sobie całe bogactwo chińskich sztuk walki, może gwarantować odpowiednie kwalifikacje? Przecież taka osoba z tymi "papierami" może uczyć każdego stylu. To tak jakby na uniwersytecie jeden nauczyciel mógł nauczać wszystkich przedmiotów, np. biologii, matematyki, historii itp.. Czy to nie absurdalne?

S.M. - Najnowszą Ustawę oceniam bardzo negatywnie. Jest to próba zmonopolizowania środowiska chińskich sztuk walki przez Polski Związek Wushu. Wiadomo, że gra toczy się o pieniądze. Byłem obecny w 2002 roku na spotkaniu w Ministerstwie Sportu odnośnie powołania wspólnego związku sportowego. Jednym z wniosków po tym spotkaniu było to, że środowisko chińskich sztuk walk powinno się zjednoczyć i wspólnie powołać związek. Dalszych spotkań w szerszym gronie już nie było. Potem dowiedziałem się że Związek został powołany. Instruktor sportu o specjalności Kung Fu/Wu Shu to inaczej tylko instruktor sportowej odmiany Wu Shu ewentualnie San Shou. Będzie to namiastka tego co w Chinach tzn. że taka osoba będzie uczyć wszystkiego czyli niczego konkretnego. Z tą tylko różnicą do Chin, że na gorszym poziomie.

T.G. - W czasach PRL odgórnie ustalano, które sztuki walki mogą być ćwiczone w naszym kraju. Przez długi czas Kung Fu było nielegalne. Po 1989 roku sytuacja uległa zmianie i otworzyły się szeroko możliwości poznawania różnych sztuk walki. Jak ocenia Pan ostatnie działania ograniczające znowu praktykowanie Kung Fu? Oficjalnie w placówkach edukacyjnych nauczać mogą tylko osoby mające certyfikat instruktora sportu o specjalności Kung Fu/Wu Shu? Czy w Polsce są już naprawdę kompetentni i wiarygodni eksperci mogący ocenić poziom i wydać uprawnienia ludziom praktykującym nie znane dotąd u nas sztuk walki (np. takich jak "wewnętrzny styl" Taijiquan Zhaobao itp.)?

S.M. - Nie ma takich osób i długo nie będzie i to nie tylko co do ćwiczenia takich styli jak Zhaobao Taijiquan ale nawet tych lepiej znanych. Na pewno nie mogą to być osoby z certyfikatem instruktora sportu o specjalności Kung Fu/Wu Shu. Całe rozporządzenie w sprawie uprawiania dalekowschodnich sportów i sztuk walki oraz kick-boxingu jest rozporządzeniem bardzo niespójnym i pełnym błędów. Nie ma tu miejsca na wyliczanie tych błędów ale dla mnie to ustawa to zwykły bubel. Mam nadzieję a nawet wierzę, że próba ograniczanie uprawiania kung fu w Polsce nie uda się.

T.G. - Co myśli Pan zawodach sportowych? Jak to się ma do tradycyjnego treningu Kung Fu?

S.M. - Zawody sportowe są w miarę bezpieczną formą rywalizacji pomiędzy różnymi stylami czy szkołami. Na pewno dobrze przeprowadzone i na wysokim poziomie technicznym będą wspaniałą promocją tradycyjnego kung fu. Zawody zawsze towarzyszyły tradycyjnemu kung fu czy to w postaci prezentacji form czy też walk od lei tai zaczynając a na zawodach z pewnymi ograniczeniami w walkach kończąc.

T.G. - Co myśli Pan o uczeniu się u kilku nauczycieli jednocześnie?

S.M. - Tradycyjni nauczyciele są bardzo zazdrośni i nie lubią tego. Ja ucząc się np. Xingyi przede wszystkim chciałem nauczyć się prawidłowego generowania siły charakterystycznej dla tego stylu a w konsekwencji usprawnić swój macierzysty styl. Myślę, że mi się to udało w chwili obecnej już nie ćwiczę tego stylu. Jeśli ktoś myśli, że możliwe jest nauczenie się kilku styli jednocześnie to jest w błędzie. Nauczy się tylko kilku form z danego stylu i nic ponadto. Nie będzie w tym nic z kung fu.

T.G. - Jak ocenia Pan ćwiczenie kilku styli równocześnie?

S.M. - Jest to bardzo popularne na Zachodzie, głównie w Stanach. Z punktu widzenia sztuk walki nie ma to sensu. Jeśli nauczyciel kieruje się korzyściami materialnymi to ma to sens. Moim celem jest poznanie jednego systemu w całości dlatego też nie rozpraszam się na prowadzenie zajęć w innych stylach.

T.G. - Co powie Pan o uczeniu się z książek lub kaset video?

S.M. - Nie ma możliwości nauczenia się prawdziwego kung fu z kaset video ani tym bardziej z książek.

T.G. - Co sądzi Pan o nauce form z bronią (np. miecz, szabla czy halabarda) w dzisiejszych czasach? Przecież w realnym życiu, na współczesnych ulicach, nikt nie będzie ich używać. Czy warto poświęcać wiele lat, na opanowanie całego arsenału broni, wchodzącego w skład wielu tradycyjnych styli Kung Fu?

S.M. - Oczywiście, że nikt nie będzie używał halabardy do walki czy samoobrony na ulicy. Trening z bronią jest rodzajem kultywowania tradycji w kung fu. Ale należy pamiętać też o tym, że np. ćwiczenie formy z halabardą (ważącą np. 6 - 8 kg) bardzo dobrze wzmacnia plecy, barki i ramiona. Tak samo jest przy treningu z włócznią. Nie trzeba uzupełniać wtedy treningu kung fu treningiem siłowym. Z kolei techniki szabli czy miecza w sytuacji samoobrony możemy łatwo zastąpić krótkim kijem czy pałką (o które łatwiej niż o szablę czy miecz). I techniki te proszę mi wierzyć sprawdzają się. Techniki z form z użyciem sztyletu już bez problemu są do zastosowania w sytuacjach kryzysowych. Oczywiście nie ma większego sensu uczenia się całego arsenału broni lepiej wybrać trzy, cztery, które nam najlepiej odpowiadają i w nich się specjalizować.

autor z mieczem
Sławomir Milczarek z mieczem

T.G. - Jak to się stało, że zaczął Pan uczyć innych?

S.M. - Był to czysty przypadek. W roku 1985 zaprosiłem do Polski mistrza Kai Uwe Pela aby jego przyjazd nie wypadł jak turystyczna wizyta założyłem pierwszą sekcję Modliszki w Polsce do której na początek uczęszczało około 25 osób. Nie liczyłem nawet wówczas no to, że nauczanie kung fu stanie się moją profesją. Ale to już inna sprawa.

T.G. - Czy zamierza Pan spisać swoje doświadczenia w książce lub nagrać kasetę video?

S.M. - Na dzień dzisiejszy nie planuję kręcenia kasety video. Co do książki to w 1988 roku dzięki firmie w, której wówczas pracowałem wydałem publikację na temat Siedmiogwiezdnej Modliszki. W chwili obecnej książka ta jest przeze mnie poprawiona i czeka na ewentualne wydanie jeśli zgromadzę odpowiednie fundusze.

T.G. - Żyjemy w XXI wiek, erze komputerów, multimedialnych przekazów informacji. Czy stare metody nauczania jeszcze się sprawdzą?

S.M. - Nawet najlepsze środki multimedialne nie są w stanie zastąpić prawdziwego nauczyciela. Tak więc stare metody nie prędko odejdą w zapomnienie.

T.G. - Większość adeptów Kung Fu to mężczyźni. Jak jest z udziałem kobiet w stylu Modliszki? Czy stosuje się jakiś specjalny rodzaj treningu dla nich?

S.M. - Niestety kobiet w Modliszce jest jak na lekarstwo. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że jest to system dość trudny do opanowania. Nie stosujemy specjalnej taryfy ulgowej dla kobiet za wyjątkiem technik shuai fa (obaleń i rzutów) w których potrzebna jest pewna siła fizyczna. Kiedy ćwiczymy tego typu techniki nieliczne nasze "modliszki" skupiają się na doskonaleniu samoobrony z wykorzystaniem niskich kopnięć na krocze czy piszczel napastnika.

T.G. - Po ostatnich przemianach w naszym kraju trochę łatwiej jest o kontakty z nauczycielami z zagranicy. Ponieważ ćwiczył Pan z prawdziwymi mistrzami czy mógłby Pan podać kilka wskazówek, jak odróżnić prawdziwego (wartościowego) nauczyciela, od zwykłego naciągacza (nawet ze skośnymi oczami)?

S.M. - Przychodząc na sekcję musimy być zdecydowani czy chcemy ćwiczyć kung fu dla zdrowia czy też jako realną samoobronę. Chińczycy uczący w Polsce czy też na Zachodzie to w dużym procencie absolwenci instytutów wushu tak więc uczą oni wielu styli głownie pod kątem zawodów sportowych. Dla tych którzy chcą ćwiczyć tradycyjne kung fu wielość ćwiczonych styli w szkole powinna być już pierwszym ostrzeżeniem. Nie zawadzi też zainteresować się przekazem naszego nauczyciela tzn. gdzie się uczył, czy jego mistrz żyje itd. Kolejny punkt to jak prowadzone są treningi czy nauczyciel stawia bardziej na naukę form czy też wolnej walki. W wyborze nauczyciela trzeba być bardzo ostrożnym. Sztuki walki to biznes jak każdy inny. Możemy trafić na oszusta zarówno w Polsce jak i w Chinach.

T.G. - Kilkanaście lat temu w naszym kraju nie było zbyt wielu ekspertów wschodnich sztuk walki. Kontakty z wybitnymi mistrzami były praktycznie niemożliwe. Mimo to ludzie ćwiczyli na salach treningowych z olbrzymią determinacją, co zawsze było bardzo chwalone przez przyjezdnych z zagranicy. Obecnie wizyty największych mistrzów w naszych sekcjach stały się powszechne, ale jakby zmalało zainteresowanie prawdziwą praktyką i chyba te okazje "sięgnięcia do źródła" nie są w pełni wykorzystywane. Jak ocenia Pan zaangażowanie osób obecnie ćwiczących Kung Fu w Polsce? Czy występuje jeszcze ten sam duch co dawniej?

S.M. - To prawda dawniej zauważałem większe zaangażowanie w treningach. Obecnie wielu ćwiczących nie docenia tego co dostają na swoich sekcjach. Być może wynika to z faktu, że obecnie żyje się nam trochę trudniej niż kilka czy kilkanaście lat temu. Całe szczęście nie dotyczy to wszystkich. Wśród swoich uczniów (niestety nie wszystkich) dostrzegam takie zainteresowanie ciężkim treningiem jak dawniej.

T.G. - Ile czasu dziennie poświęca Pan na trening Kung Fu?

S.M. - Chińskie przysłowie mówi "lepiej trzy dni nie jeść niż jeden dzień nie ćwiczyć". Niestety w moim przypadku nie zawsze mogę się do tego dostosować ale treningowi staram się poświęcić jak najwięcej czasu. Rano ćwiczę sam około dwóch godzin, wieczorem prowadzę zajęcia z grupą starając się przynajmniej podstawowe rzeczy przećwiczyć wraz z uczniami. Dziennie daje to około czterech godzin treningu.

T.G. - Jak do Pańskich treningów odnosi się rodzina? Czy też coś ćwiczą?

S.M. - Moja obecna partnerka życiowa oczywiście ćwiczy kung fu. Chyba nie trzeba dodawać jaki styl.

T.G. - Co Panu dało wieloletnie uprawianie Kung Fu?

S.M. - Przede wszystkim lepsze samopoczucie także poprawę zdrowia (pomijam kontuzje podczas walk, które niestety zawsze mogą się przytrafić) oraz większą pewność siebie. Jednak najważniejszy aspekt uprawiania kung fu to poznanie wielu wspaniałych ludzi z którymi związałem swój los już na zawsze.

T.G. - Jakie są Pańskie plany na przyszłość?

S.M. - Ćwiczyć, ćwiczyć i ćwiczyć. A poza tym próbować promować system Modliszki w wersji jakiej uczę się w Yantai.

T.G. - Co mógłby Pan poradzić osobom, które myślą o rozpoczęciu poznawania jakiejś sztuki walki, ale boją się wykonać ten pierwszy krok?

S.M. - Cóż jest tylko jeden sposób. Poszukać dobrej grupy (tutaj niestety mogą być pewne problemy) i rozpocząć treningi. Nie zrażać się pierwszymi niepowodzeniami i wierzyć w końcowy sukces.

T.G. - Co chciałby Pan przekazać czytelnikom Internetowego Magazynu "Świat Nei Jia"?

S.M. - Wszystkim czytelnikom chciałbym życzyć wiele wytrwałości na drodze sztuk walki oraz odrobiny szczęścia w poszukiwaniu prawdziwego nauczyciela. Życzę wszystkim aby znaleźli takiego nauczyciela jakiego mnie udało się spotkać.

T.G. - Dziękuję Panu za rozmowę i życzę owocnego zgłębiania systemu Modliszki oraz sukcesów w promowaniu go w naszym kraju. Mam nadzieję, że ten wywiad przyczyni się choć trochę do zwiększenia jego popularności.

Kontakt ze Sławomirem Milczarkiem: mantis@firma.pl
Polskie Towarzystwo Kung-Fu Modliszki

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.