Kolorowy napis z ideogramami: Świat Nei Jia

NR 6 (MARZEC 1999)


Prezentacja styli

STYL BIAŁEGO ŻURAWIA
Dr Yang Jwing-Ming

(Tekst udostępniony przez Kwaterę Yang's Martial Arts Association we Wrocławiu.)

Historia:
Chinach większość stylów wojennych nigdy nie została formalnie zapisana, ale historia każdego z nich była przekazywana ustnie W z pokolenia na pokolenie. Przez wiele lat dzieje każdego stylu zostały wzbogacone poprzez dodanie nowych ciekawych szczegółów, nic więc dziwnego, że historie te przekształciły się w całkiem nowe opowieści. W wielu przypadkach bardzo dokładny zapis możemy znaleźć w powieściach "wojennych" pisanych w tamtym czasie, ponieważ były one oparte na zwyczajach i rzeczywistych wydarzeniach. Np. powieści "Historyczny dramat klasztoru Shaolin" (Shaolin Yen Yi) Shao Yu-Sheng'a oraz "Qian Long zwiedza południowy brzeg rzeki" (Qian Long Xia Jiang Nan) napisane przez nieznanego autora, powstały za panowania dynastii Qing około 200 lat temu. W powieściach tych bohaterzy oraz tło wydarzeń oparte są na rzeczywistych ludziach i zdarzeniach tamtego okresu. Oczywiście autorzy tych powieści często mijali się z prawdą, lecz należałoby sobie uświadomić, że były one pisane z myślą o czytelnikach tamtego czasu, wobec czego muszą być bardzo mocno oparte na faktach, autorzy musieli w nich stworzyć jak najpełniejsze realia. Za pomocą tych i innych powieści większość stylów wojennych jest w stanie odtworzyć historie swojego stylu z dość dużą dokładnością.
Oto jak przedstawia się historia stylu Białego Żurawia. Możesz ją traktować jako baśń albo jako nieformalną historię. Tak naprawdę, nikt nie może być pewny jak dokładna ona jest. Historia tutaj opisana, oparta jest na ustnym przekazie mojego mistrza stylu Białego Żurawia oraz na powieściach (głównie "Historyczny dramat klasztoru Shaolin").
Wiemy, że świątynia Shaolin została zbudowana w 377 r.n.e. na górze Shaoshi-Deng Feng Xien w prowincji Henan, na rozkaz cesarza Wei. Wybudował tą świątynię dla buddysty Ba Tuo (Szczęśliwy Budda). Wiemy, że w tym czasie mnisi nie zajmowali się sztuką wojenną. W r. 527 w czasie panowania dynastii Lianę, mnich o imieniu Da Mo (Bodhidharma), książę jednego z plemion indyjskich został zaproszony do Chin przez cesarza Lianę, aby nauczał i wygłaszał kazania. Gdy cesarzowi nie spodobała się buddyjska filozofia Da Mo, ten udał się do klasztoru Shaolin. Podczas swojego tam pobytu napisał on dwa dzieła traktujące o Qigong: "Yi Jin Jing" oraz "Xi Sui Jing". Da Mo zmarł w roku 539.
Po śmierci Da Mo mnisi z klasztoru Shaolin używali treningu Yi Jin Jing i Xi Sui Jing aby wzmocnić się, zarówno fizycznie jak i duchowo. Stopniowo w klasztorze powstały techniki wojenne, które pomagały mnichom w obronie własności klasztoru przed bandytami. Wiemy, że trening sztuki wojennej w tym czasie składał się z technik walki pięciu zwierząt a mianowicie: Żurawia, Węża, Smoka, Lamparta, Tygrysa. Znaczy to, że styl Żurawia pochodzi z około VI wieku.
Mówi się, że później, na początku panowania dynastii Qing (1644), był wysłany przez klasztor Shaolin do Tybetu mnich imieniem Xingling specjalizujący się w stylu Żurawia w celu studiowania tybetańskiego buddyzmu. Zanim umarł przekazał techniki stylu Żurawia, który stał się znany pod nazwą stylu "La Ma" albo systemu "Północnego Białego Żurawia".
Później styl Żurawia dotarł do Kantonu, Fujianu, Tajwanu oraz Indochin. Po blisko trzystu latach, styl Żurawia stopniowo stawał się stylem Południowego Żurawia, który specjalizuje się w używaniu rąk do walki na krótki dystans.
Dzisiaj istnieją cztery znane style południowego Żurawia: Śpiący Żuraw albo Drżący Żuraw (Su He, Zong He albo Zhan He), Krzyczący Zuraw (Minę He), Jedzący Żuraw (Shi He) i Latający Żuraw (Fej He). Wiele z tych stylów w początkowym treningu używa podstawowej sekwencji "San Jan"- Wewnętrznie, wszystkie z nich debatują nad tym, jak obniżyć Qi do Dolnego Dan Tian, jak wzmocnić Qi w Dan Tian oraz nad tym, jak zwrócić Qi do Jing. Zewnętrznie, wszystkie z nich kładą nacisk na to, aby głowa była wyprostowana, szyja twarda, plecy wygięte w łuk, barki rozluźnione, pąs i biodra zrelaksowane oraz na koordynację ruchów. Dlatego też Biały Żuraw jest uważany za styl "miękko-twardy", ponieważ jest miękki jak Taiji, podczas gdy Jing może być tak silne jak tygrysa. Ponadto wszystkie style Żurawia skupiają się na trenowaniu zakorzenienia się i na stąpaniu wg teorii pięciu faz (metalu, drewna, wody, ognia, i ziemi).
Jeśli nawet podstawowa teoria jest taka sama dla wszystkich stylów, to każdy z nich ma swoje specyficzne cechy i jedyną w swoim rodzaju teorię treningu. Śpiący Żuraw (Su He) zwany również Rodowym Żurawiem (Zong He) lub Drżącym Żurawiem (Zhan He) specjalizuje się w manifestowaniu Jing (mocy wojennej), która jest manifestowaniem muskularnej siły pobudzanej przez Qi. Styl ten nazywany jest Śpiącym Żurawiem, gdyż naśladuje spokój i łagodność Żurawia. Kiedy jednak nadarzy się sposobność, atakuje on znienacka. Dlatego też styl ten zwraca uwagę zarówno na obronę jak i na atak. Nazywany jest także stylem Rodowym, gdyż wierzy się iż zawarte są w nim wszystkie nauki przodków. W końcu nazywany jest również Drżącym Żurawiem, ponieważ naśladuje trzęsącą lub drżącą siłę (Zhan Dou Jing) Żurawia. Po deszczu można zobaczyć Żurawia strzepującego wodę za pomocą szybkich ruchów.
Krzyczący Żuraw specjalizuje się w używaniu dłoni w uderzeniach. Podczas walki używa również krzyku. Styl wykorzystuje dłonie tak jak żuraw skrzydła, również okrzyki podobne są do tych jakie żuraw wydaje wieczorem lub wczesnym rankiem. Uważa się, że krzyk żurawia może być słyszany w promieniu kilku mil, gdyż posiada on silną Qi w Dan Tian. Dlatego też styl ten podkreśla znaczne obniżanie Qi i jej wzmocnienie w Dan Tian. Jedzący Żuraw specjalizuje się w atakowaniu dziobem. Ruchy jakie wtedy wykonuje są bardzo zwinne i lekkie, a szybkość decyduje o wyniku. Latający Żuraw (Fei He) naśladuje skakanie i latanie, jednocześnie ze skrzydłami zadającymi ciosy przeciwnikowi. W stylu tym często używane są okrzyki.

Charakterystyczne cechy stylu Białego Żurawia
Żuraw jest zwierzęciem słabym, które nie może w walce użyć dużo siły. Z Jednakże, jeżeli zajdzie taka potrzeba, może bronić się bardzo skutecznie. Żuraw broniąc się polega tylko na trzech rzeczach: na zdolności szybkiego uskakiwania, sile skrzydeł oraz dziobaniu. Skakanie dookoła używane jest do robienia uników przed atakiem oraz do jednoczesnego zbliżania się do przeciwnika w celu zaatakowania. Kiedy żuraw używa swoich skrzydeł do uderzeń, siła z jaką to robi, może złamać grubą gałąź. Kluczem do siły tego rodzaju jest szybkość. Należy pamiętać, że nawet miękka woda, jeśli jest wytryskiwana dostatecznie szybko, może być użyta jako nóż w operacjach chirurgicznych. Ponadto szybkość i dokładność z jaką żuraw uderza swym dziobem są bardzo skuteczne w atakowaniu punktów witalnych. Jest to zarazem zdolność pozwalająca mu na przeżycie, gdyż żuraw używa swego dzioba do łowienia ryb.

Podsumowując, możemy powiedzieć, iż w stylu Białego Żurawia:
1. Ręce są ważniejsze od nóg. Kiedy żuraw używa w walce zarówno dzioba jak i skrzydeł, musi być w stabilnej pozycji, dlatego też nie ma on zbyt dużych możliwości kopnięć. Tak więc zarówno w obronie jak i w ataku ręce są używane jak skrzydła i dziób, podczas gdy nogi są mniej ważne i używa się ich tylko w koordynacji z technikami ręcznymi. Kluczem do udanej obrony i ataku jest szybkość i dokładność rąk.
2. Obrona jest jednocześnie atakiem. Żuraw jest zwierzęciem słabym nie posiadającym znacznej siły, musi więc używać obrony jako ataku. Musi być spokojny, cichy, ostrożny ale również czujny i gotowy do ataku. Kiedy przyjdzie odpowiednia chwila, atak jest przeprowadzony w mgnieniu oka. Strategia żurawia polega na bronieniu się i czekaniu na moment, w którym należy zaatakować.
3. Walczy się na krótki i średni dystans. Ponieważ Żuraw używa obrony jako ataku, musi być ekspertem w walce na krótki i średni dystans. Kiedy przeciwnik przechodzi z długiego dystansu do średniego ćwiczący styl Żurawia przeskoczy na krótki zasięg, aby zaatakować rękami skoordynowanymi z ograniczonymi technikami kopnięć. Po ataku, "Żuraw" odskoczy natychmiast, aby uniknąć chwycenia. Z racji tego, iż Żuraw jest słabym zwierzęciem, kiedy zostanie pochwycony nie ma szansy uciec. Aby usunąć tę niedogodność, osoby uprawiające styl Żurawia specjalizują się w technikach Chin Na (pochwycenie i kontrola) zajmujących się sytuacją, kiedy jest się złapanym.
4. Szybkość jest ważniejsza od siły. Chociaż uważa się, że siła ataku jest ważna, to w treningu Żurawia szybkość jest ważniejsza. Aby techniki byty skuteczne, należy umieć wymykać się i atakować rękami oraz nogami z bardzo dużą szybkością. Aby podnieść skuteczność trzeba również zwrócić uwagę na dokładność ataków w punkty witalne.

Kończąc, należało by podkreślić, iż trening Żurawia skupia się na zachowaniu odpowiedniego umiaru w skakaniu, ruchach, szybkości i dokładności w atakowaniu czułych punktów.

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.